عطار (غزلیات)/بیار آن جام می تا جان فشانیم
| بیار آن جام می تا جان فشانیم | نثاری بر سر جانان نشانیم | |||||
| بیا جانا که وقت آن درآمد | که جان بر جام جان‌افشان فشانیم | |||||
| چو بر جان آشکارا گشت جانان | ز غیرت جان خود پنهان فشانیم | |||||
| دمی کز ما برآید بی غم او | در آن ماتم بسی طوفان فشانیم | |||||
| چو دریا در خروش آییم وانگه | ز چشم خون‌فشان باران فشانیم | |||||
| وگر در دیده آید غیر او کس | نمک در دیده‌ی گریان فشانیم | |||||
| همان بهتر که در عشقش چو عطار | در از دریای بی‌پایان فشانیم | |||||