| | | | | | |
| |
بعدجوی از نفس سگ گر قرب جان می‌بایدت |
|
ترک کن این چاه و زندان گر جهان می‌بایدت |
|
| |
باز عرشی گر سر جبریل داری پر برآر |
|
ورنه در گلخن نشین گر استخوان می‌بایدت |
|
| |
نفس را چون جعفر طیار برکن بال و پر |
|
گر به بالا پر و بال مرغ جان می‌بایدت |
|
| |
در جهان قدس اگر داری سبک روحی طمع |
|
بر جهان جسم دایم سر گران می‌بایدت |
|
| |
عمر در سود و زیان بردی به آخر بی خبر |
|
می ندارد سود با تو پس زیان می‌بایدت |
|
| |
چند گردی در زمین بی پا و سر چون آسمان |
|
از زمین بگسل اگر بر آسمان می‌بایدت |
|
| |
روز و شب مشغول کار و بار دنیا مانده‌ای |
|
دین به سرباری دنیا رایگان می‌بایدت |
|
| |
هرچه گوئی چون ترازو زین زبان گر یک جو است |
|
گنگ شو از ما سوی الله گر زبان می‌بایدت |
|
| |
جو کشی و نیم جو همچون ترازوی دو سر |
|
از خری جو می مکش گر کهکشان می‌بایدت |
|
| |
ای عجب نمرود نفس و وانگهی همچون خلیل |
|
زحمت جبریل رفته از میان می‌بایدت |
|
| |
در هوا استاده و از منجنیق انداخته |
|
بر سر آتش به خلوت همچنان می‌بایدت |
|
| |
چون تو از آذر مزاجی دوستی با زر چرا |
|
پس چو ابراهیم آتش گلستان می‌بایدت |
|
| |
ای خر مرده سگ نفست به گلخن در کشید |
|
پس چو عیس بر فلک دامن کشان می‌بایدت |
|
| |
در جهان خوفناک ایمن نشینی ای فرید |
|
امن تو از چیست چون خط امان می‌بایدت |
|
