عطار (غزلیات)/بس که دل تشنه سوخت وز لبت آبی نیافت

by عطار

	بس که دل تشنه سوخت وز لبت آبی نیافت			مست می عشق شد و از تو شرابی نیافت
	داشتم امید آنک بو که در آیی به خواب			عمر شد و دل ز هجر خون شد و خوابی نیافت
	تشنه‌ی وصل تو دل چون به درت کرد روی			ماند به در حلقه‌وار وز درت آبی نیافت
	دل ز تو بیهوش شد دیده برو زد گلاب			زانکه به از آب چشم دیده گلابی نیافت
	چند زند بر نمک یار دلم گوییا			به ز دل عاشقان هیچ کبابی نیافت
	دل چو ز نومیدیت زود فرو شد به خود			خود ز میان برگرفت هیچ نقابی نیافت
	گفتمش آخر چه شد کین دل من روز و شب			سوی تو آواز داد وز تو خطابی نیافت
	گفت مرا خوانده‌ای لیک نه از جان و دل			هر که ز جانم نخواند هیچ جوابی نیافت
	در ره ما هر که را سایه‌ی او پیش اوست			از تف خورشید عشق تابش و تابی نیافت
	گر تو خرابی ز عشق جان تو آباد شد			زانکه کسی گنج عشق جز به خرابی نیافت
	تا دل عطار دید هستی خود را حجاب			رهزن خود شد مقیم تا که حجابی نیافت