| | | | | | |
| |
بس که جان در خاک این در سوختیم |
|
دل چو خون کردیم و در بر سوختیم |
|
| |
در رهش با نیک و بد در ساختیم |
|
در غمش هم خشک و هم تر سوختیم |
|
| |
سوز ما با عشق او قوت نداشت |
|
گرچه ما هر دم قوی‌تر سوختیم |
|
| |
چون بدو ره نی و بی او صبر نی |
|
مضطرب گشتیم و مضطر سوختیم |
|
| |
چون ز جانان آتشی در جان فتاد |
|
جان خود چون عود مجمر سوختیم |
|
| |
چون ز دلبر طعم شکر یافتیم |
|
دل چو عود از طعم شکر سوختیم |
|
| |
چون دل و جان پرده‌ی این راه بود |
|
جان ز جانان دل ز دلبر سوختیم |
|
| |
مدت سی سال سودا پخته‌ایم |
|
مدت سی سال دیگر سوختیم |
|
| |
عاقبت چون شمع رویش شعله زد |
|
راست چون پروانه‌یی پر سوختیم |
|
| |
پر چو سوخت آنگه درافکندیم خویش |
|
تا به‌کلی پای تا سر سوختیم |
|
| |
خواه گو بنمای روی و خواه نه |
|
ما سپند روی او بر سوختیم |
|
| |
چون به یک چو می‌نیرزیدیم ما |
|
خرمن پندار یکسر سوختیم |
|
| |
چون شکست اینجا قلم عطار را |
|
اعجمی گشتیم و دفتر سوختیم |
|
