عطار (غزلیات)/بر درد تو دل از آن نهادم
ظاهر
بر درد تو دل از آن نهادم | کان درد برای جان نهادم | |||||
از مال جهانم نیم جان بود | با درد تو در میان نهادم | |||||
از در سرشک و گوهر اشک | بس گنج که رایگان نهادم | |||||
هر روز هزار بار خود را | در بوتهی امتحان نهادم | |||||
از بوته چو پا برون گرفتم | مهر غم تو بر آن نهادم | |||||
آن سر که ببند کس نیاید | از دست تو در جهان نهادم | |||||
شوریده به شهر در فتادم | بنیاد جنون چنان نهادم | |||||
کز یک دم خویش هفت دوزخ | در جنب نه آسمان نهادم | |||||
بس شب که در اشتیاق رویت | سر بر سر آستان نهادم | |||||
بس روز که دل کباب کردم | در پیش سگانت خوان نهادم | |||||
سودای تو سر چو بر نمیتافت | با مغز در استخوان نهادم | |||||
چه سود که بی تو بر من آمد | هر تیر که در کمان نهادم | |||||
صد ساله ذخیرهی ملامت | زان غمزهی دلستان نهادم | |||||
صد لقمهی زهر در دهانم | زان لعل شکرفشان نهادم | |||||
هر فکر که از لب تو کردم | بندی است که بر دهان نهادم | |||||
عطار به جان رسیده را مهر | از مهر تو بر زبان نهادم |