عطار (غزلیات)/با لب لعلت سخن در جان رود
| با لب لعلت سخن در جان رود | با سر زلف تو در ایمان رود | |||||
| عقل چون شرح لب تو بشنود | پیش لعلت از بن دندان رود | |||||
| هر که او سرسبزی خط تو دید | چون قلم سر بر خط فرمان رود | |||||
| چون ببیند پسته‌ی خط فستقیت | در خط تو با دل بریان رود | |||||
| آنچه رویت را رود در نیکویی | می‌ندانم تا فلک را آن رود | |||||
| چون شود خورشید رویت آشکار | ماه زیر میغ در پنهان رود | |||||
| هر که روی همچو خورشید تو دید | گر همه چرخ است سرگردان رود | |||||
| هست جان عطار را شیرین از آنک | شرح آن لب بر زبان جان رود | |||||