عطار (غزلیات)/ای که با عاشقان نه پیوندی

by عطار

	ای که با عاشقان نه پیوندی			بی تو دل را کجاست خرسندی
	زهره دارد که پیش نرگس تو			دم زند جادوی دماوندی
	من ز شوقت چو شمع می‌گریم			تو ز اشکم چو صبح می‌خندی
	تو ز ما فارغی و ما همه روز			خویش را می‌دهیم خرسندی
	چند آخر من جگر خسته			در تو پیوندم و تو نپسندی
	بنده‌ای چون فرید نتوان یافت			اگرش می‌کنی خداوندی