| | | | | | |
| |
ای چو چشم سوزن عیسی دهانت |
|
هست گویی رشته‌ی مریم میانت |
|
| |
چون دم عیسی‌زنی از چشم سوزن |
|
چشمه‌ی خورشید گردد جان فشانت |
|
| |
آنچه بر مریم ز راه آستین زد |
|
می‌توان یافت از هوای آستانت |
|
| |
ماه کو از آسمان سازد زمینی |
|
بر زمین سر می‌نهد از آسمانت |
|
| |
نقد صد دل بایدم در هر زمانی |
|
بر امید صید زلف دلستانت |
|
| |
گرچه غلطان است در پای تو زلفت |
|
هم سری جز زلف نبود یک زمانت |
|
| |
گر سخن چون زهر گویی باک نبود |
|
کان شکر دایم بماند در دهانت |
|
| |
ور سخن خوش گویی ای جان و جهانم |
|
بنده گردد بی سخن جان و جهانت |
|
| |
من روا دارم که کام من برآید |
|
ور فرو خواهد شدن جانم به جانت |
|
| |
نیست جز دستان چو زلفت هیچ کارم |
|
زانکه دیدم روی همچون گلستانت |
|
| |
گر به دستانی به دست آرد فریدت |
|
در فشاند در سخن همچون زبانت |
|
