| | | | | | |
| |
ای عجب دردی است دل را بس عجب |
|
مانده در اندیشه‌ی آن روز و شب |
|
| |
اوفتاده در رهی بی پای و سر |
|
همچو مرغی نیم بسمل زین سبب |
|
| |
چند باشم آخر اندر راه عشق |
|
در میان خاک و خون در تاب و تب |
|
| |
پرده برگیرند از پیشان کار |
|
هر که دارند از نسیم او نسب |
|
| |
ای دل شوریده عهدی کرده‌ای |
|
تازه گردان چند داری در تعب |
|
| |
برگشادی بر دلم اسرار عشق |
|
گر نبودی در میان ترک ادب |
|
| |
پر سخن دارم دلی لیکن چه سود |
|
چون زبانم کارگر نی ای عجب |
|
| |
آشکارایی و پنهانی نگر |
|
دوست با ما، ما فتاده در طلب |
|
| |
زین عجب تر کار نبود در جهان |
|
بر لب دریا بمانده خشک لب |
|
| |
اینت کاری مشکل و راهی دراز |
|
اینت رنجی سخت و دردی بوالعجب |
|
| |
دایم ای عطار با اندوه ساز |
|
تا ز حضرت امرت آید کالطرب |
|
