| | | | | | |
| |
ای زلف تو دام و دانه خالت |
|
هر صید که می‌کنی حلالت |
|
| |
خورشید دراوفتاده پیوست |
|
در حلقه‌ی دام شب مثالت |
|
| |
همچون نقطی سیه پدیدار |
|
بر چهره‌ی آفتاب خالت |
|
| |
دل فتنه‌ی طره‌ی سیاهت |
|
جان تشنه‌ی چشمه‌ی زلالت |
|
| |
از عالم حسن دایه لطف |
|
آورده به صد هزار سالت |
|
| |
رخ زرد و کبود جامه خورشید |
|
سرگشته‌ی ذره‌ی وصالت |
|
| |
تو خفته و اختران همه شب |
|
مبهوت بمانده در جمالت |
|
| |
تو ماه تمامی و عجب آنک |
|
انگشت نمای شد هلالت |
|
| |
مرغی عجبی که می‌نگنجد |
|
در صحن سپهر پر و بالت |
|
| |
چون در تو توان رسید چون کس |
|
هرگز نرسید در خیالت |
|
| |
پی گم کردی چنانکه هرگز |
|
کس پی نبرد به هیچ حالت |
|
| |
خواهد که بسی بگوید از تو |
|
عطار ولی بود ملالت |
|
