| | | | | | |
| |
این گره کز تو بر دل افتادست |
|
کی گشاید که مشکل افتادست |
|
| |
ناگشاده هنوز یک گرهم |
|
صد گره نیز حاصل افتادست |
|
| |
چون نهد گام آنکه هر روزیش |
|
سیصد و شصت منزل افتادست |
|
| |
چون رود راه آنکه هر میلش |
|
ینزل‌الله مقابل افتادست |
|
| |
چونکه از خوف این چنین شب و روز |
|
عرش را رخت در گل افتادست |
|
| |
من که باشم که دم زنم آنجا |
|
ور زنم زهر قاتل افتادست |
|
| |
هست دیوانه‌ای علی الاطلاق |
|
هر که زین قصه غافل افتادست |
|
| |
عقل چبود که صد جهان آتش |
|
نقد در جان و در دل افتادست |
|
| |
فلک آبستن است این سر را |
|
زان بدین سیر مایل افتادست |
|
| |
همچو آبستنان نقط بر روی |
|
می‌رود گرچه حامل افتادست |
|
| |
نیست آگاه کسی ازین سر ازانک |
|
بیشتر خلق غافل افتادست |
|
| |
قعر دریا چگونه داند باز |
|
آن کسی کو به ساحل افتادست |
|
| |
گر رجوعی کند سوی قعرش |
|
گوهری سخت قابل افتادست |
|
| |
ور کند حبس ساحلش محبوس |
|
در مضیق مشاغل افتادست |
|
| |
هست در معرض بسی گرداب |
|
هر که را این مسایل افتادست |
|
| |
خاک آنم که او درین دریا |
|
ترک جان گفته کامل افتادست |
|
| |
هر که صد بحر یافت بس تنها |
|
قطره‌ای خرد مدخل افتادست |
|
| |
جان عطار را درین دریا |
|
نفس تاریک حایل افتادست |
|
