| | | | | | |
| |
اشک ریز آمدم چو ابر بهار |
|
ساقیا هین بیا و باده بیار |
|
| |
توبه‌ی من درست نیست خموش |
|
وز من دلشکسته دست بدار |
|
| |
جام درده پیاپی ای ساقی |
|
تا کنم جان خویش بر تو نثار |
|
| |
تا که جامی تهی کنم در عشق |
|
پر برآرم ز خون دیده کنار |
|
| |
در ره عشق چون فلک هر روز |
|
کار گیرم ز سر زهی سر و کار |
|
| |
منم و دردیی و درد دلی |
|
دردی و درد هر دو با هم یار |
|
| |
سر فرو برده‌ای درین گلخن |
|
فارغ از توبه و ز استغفار |
|
| |
درس عشاق گفته در بن دیر |
|
پای منبر نهاده بر سر دار |
|
| |
فانی و باقیم و هیچ و همه |
|
روح محضیم و صورت دیوار |
|
| |
ساقیا گر برآرم از دل دم |
|
ز دم من برآید از تو دمار |
|
| |
باده‌ی ما ز جام دیگر ده |
|
که نه مستیم ما و نه هشیار |
|
| |
موضع عاشقان بی سر و بن |
|
هست بالای کعبه و خمار |
|
| |
گر برآرند یک نفس بی دوست |
|
دلق و تسبیحشان شود زنار |
|
| |
ما همه کشتگان این راهیم |
|
سیر گشته ز جان قلندروار |
|
| |
مست عشقیم و روی آورده |
|
در رهی دور و عقبه‌ای دشوار |
|
| |
زاد ما مانده مرکب افتاده |
|
وادییی تیره و رهی پر خار |
|
| |
بی نهایت رهی که هر ساعت |
|
کشته‌ی اوست صد هزار هزار |
|
| |
چون بدین ره بسی فرو رفتیم |
|
باز ماندیم آخر از رفتار |
|
| |
گه به پهلوی عجز می‌گشتیم |
|
گه به سر می‌شدیم چون پرگار |
|
| |
آخر از گوشه‌ای منادی خاست |
|
کای فروماندگان بی‌مقدار |
|
| |
آنچه جستید در گلیم شماست |
|
لیس فی الدار غیرکم دیار |
|
| |
این چنین وادیی به پای تو نیست |
|
سر خود گیر و رفتی ای عطار |
|
