عطار (غزلیات)/ازین دریا که غرق اوست جانم
ظاهر
ازین دریا که غرق اوست جانم | برون جستم ولیکن در میانم | |||||
بسی رفتم درین دریا و گفتم | گشاده شد به دریا دیدگانم | |||||
چون نیکو باز جستم سر دریا | سر مویی ز دریا می ندانم | |||||
کسی کو روی این دریا بدید است | دهد خوش خوش نشانی هر زمانم | |||||
ولیکن آنکه در دریاست غرقه | ندانم تا دهد هرگز نشانم | |||||
چو چشمم نیست دریابین، چه مقصود | اگر من غرق این دریا بمانم | |||||
چو نابینای مادرزاد، کشتی | درین دریا همه بر خشک رانم | |||||
چو در دریا جنب میبایدم مرد | چنین لب خشک و تر دامن از آنم | |||||
کسی در آب حیوان تشنه میرد | چه گویند آخر آن کس را من آنم | |||||
دریغا کانچه میجستم ندیدم | وزین غم پر دریغا ماند جانم | |||||
ندارم یکشبه حاصل ولیکن | به انواع سخن گوهر فشانم | |||||
مرا از عالمی علم شکر به | که باشد یک شکر اندر دهانم | |||||
دلم کلی ز علم انکار بگرفت | کنون من در پی کار عیانم | |||||
اگر کاری عیان من نگردد | چو مرداری شوم در خاکدانم | |||||
اگر عطار را فانی بیابم | به بحر دولتش باقی رسانم |