| | | | | | |
| |
آنکه سر دارد کلاهت نرسدش |
|
وانکه پر آب است جاهت نرسدش |
|
| |
هر که پست بارگاه فقر نیست |
|
در بلندی دستگاهت نرسدش |
|
| |
هر که در خود ماند چون گردون بسی |
|
گر نگردد گرد راهت نرسدش |
|
| |
تا نباشد همچو یوسف خواجه‌ای |
|
بندگی در قعر چاهت نرسدش |
|
| |
تا کسی دارد به یک ذره پناه |
|
عرش اگر باشد پناهت نرسدش |
|
| |
عرش اگر کرسی نهد در زیر پای |
|
دست بر زلف سیاهت نرسدش |
|
| |
گرچه سر در عرش ساید آفتاب |
|
پرتو روی چو ماهت نرسدش |
|
| |
نیم ترک چرخ در سر گشت از آنک |
|
بو که بر ترک کلاهت نرسدش |
|
| |
تا کسی نشکست کلی قلب نفس |
|
لاف از خیل و سپاهت نرسدش |
|
| |
تا نسوزد جمله‌ی شب شمع زار |
|
یک نسیم صبحگاهت نرسدش |
|
| |
تا کسی بر سر نگردد چون فلک |
|
طوف گرد بارگاهت نرسدش |
|
| |
تا کسی جان ندهد از درد خمار |
|
می ز لعل عذر خواهت نرسدش |
|
| |
گر نشد عطار یکتا همچو موی |
|
مشک از زلف دو تاهت نرسدش |
|
