| | | | | | |
| |
آخر ای صوفی مرقع پوش |
|
لاف تقوی مزن ورع مفروش |
|
| |
خرقه‌ی مخرقه ز تن برکن |
|
دلق ازرق مراییانه مپوش |
|
| |
از کف ساقیان روحانی |
|
صبحدم باده‌ی صبوح بنوش |
|
| |
صورت خویش را مکن صافی |
|
یک زمان در صفای معنی کوش |
|
| |
سعی کن در عمارت دل و جان |
|
که نیاید به کارت این تن و توش |
|
| |
درگذر از مزابل حیوان |
|
برگذر تا به منزلات سروش |
|
| |
سخن عقل بر عقیله مگوی |
|
سبق عشق یک زمان کن گوش |
|
| |
اهل قالی چو سالکان می‌گوی |
|
اهل حالی چو واصلان خاموش |
|
| |
مرد عشقی خموش باش و خراب |
|
مرد عقلی فضول باش و به هوش |
|
| |
روشنی بایدت چو شمع بسوز |
|
پختگی بایدت چو دیگ بجوش |
|
| |
چون نه‌ای اهل وجد، ساکن باش |
|
از تواجد چرا شدی مدهوش |
|
| |
راه غیر خدا مده در دل |
|
بار نفس و هوا منه بر دوش |
|
| |
عاشقی یک دم از طلب منشین |
|
تا نگیری حریف در آغوش |
|
| |
سخن سر به گوش دل بشنو |
|
قول عطار را به جان بنیوش |
|
| |
پند گیرند بر تو بعد از تو |
|
گر نداری نصیحت من گوش |
|
