| | | | | | |
|
گفت ایاز خاص را محمود خواند |
|
تاج دارش کرد و بر تختش نشاند |
|
|
گفت شاهی دادمت، لشگر تراست |
|
پادشاهی کن که این کشور تراست |
|
|
آن همیخواهم که تو شاهی کنی |
|
حلقه در گوش مه و ماهی کنی |
|
|
هرکه آن بشنود از خیل و سپاه |
|
جمله را شد چشم از آن غیرت سیاه |
|
|
هر کسی میگفت شاهی با غلام |
|
در جهان هرگز نکرد این احترام |
|
|
لیک آن ساعت ایاز هوشیار |
|
میگریست از کار سلطان زار زار |
|
|
جمله گفتندش که تو دیوانهای |
|
میندانی وز خرد بیگانهای |
|
|
چون به سلطانی رسیدی ای غلام |
|
چیست چندین گریه، بنشین شادکام |
|
|
داد ایاز آن قوم را حالی جواب |
|
گفت بس دورید از راه صواب |
|
|
نیستی آگه که شاه انجمن |
|
دور میاندازدم از خویشتن |
|
|
میدهد مشغولیم تا من ز شاه |
|
بازمانم دور مشغول سپاه |
|
|
گر به حکم من کند ملک جهان |
|
من نگردم غایب از وی یک زمان |
|
|
هرچ گوید آن توانم کرد و بس |
|
لیک ازو دوری نجویم یک نفس |
|
|
من چه خواهم کرد ملک و کار او |
|
ملکت من بس بود دیدار او |
|
|
گر تو مرد طالبی و حقشناس |
|
بندگی کردن درآموز از ایاس |
|
|
ای به روز و شب معطل مانده |
|
همچنان بر گام اول مانده |
|
|
هر شبی از بهر تو ای بوالفضول |
|
میکنند از اوج جباری نزول |
|
|
تو ز جای خود چو مردی بیادب |
|
برنگیری گام، نه روز و نه شب |
|
|
آمدند از اوج عزت پیش باز |
|
تو ز پس رفتی و کردی احتراز |
|
|
ای دریغا نیستی تو مرد این |
|
با که بتوان گفت آخر درد این |
|
|
تا بهشت و دوزخت در ره بود |
|
جان توزین رازکی آگه بود |
|
|
چون ازین هر دو برون آیی تمام |
|
صبح این دولت برونت آید ز شام |
|
|
گلشن جنت نه این اصحاب راست |
|
زانک علیون ذوی الالباب راست |
|
|
تو چو مردان، این بدین ده آن بدان |
|
درگذر، نه دل بدین ده نه بدان |
|
|
چون ز هر دو درگذشتی فرد تو |
|
گر زنی باشی تو باشی مرد تو |
|