| | | | | | |
| |
رفت شیخ بصره پیش رابعه |
|
گفت ای در عشق صاحب واقعه |
|
| |
نکته‌ی کز هیچ کس نشنیده‌ای |
|
بر کسی نه خواندی نه دیده‌ای |
|
| |
آن ترا از خویشتن روشن شدست |
|
آن بگو کز شوق جان من شدست |
|
| |
رابعه گفتش که ای شیخ زمان |
|
چند پاره رشته بودم ریسمان |
|
| |
بردم و بفروختم خوش شد دلم |
|
دو درست سیم آمد حاصلم |
|
| |
هر دو نگرفتم به یک دست آن زمان |
|
این درین دستم گرفتم آن در آن |
|
| |
زانک ترسیدم که چون شد سیم جفت |
|
راه زن گردد فرو نتوان گرفت |
|
| |
مرد دنیا جان و دل در خون نهد |
|
صد هزاران دام دیگر گون نهد |
|
| |
تا به دست آرد جوی زر از حرام |
|
چون بدست آرد بمیرد والسلام |
|
| |
وارث او را بود آن زر حلال |
|
او بماند در غم و زور وبال |
|
| |
ای به زر سیمرغ را بفروخته |
|
دل ز عشق زر چو شمع افروخته |
|
| |
چون درین ره می‌نگنجد موی در |
|
نیست کس را گنج گنج و روی زر |
|
| |
گر قدم در ره‌نهی ای هم چو مور |
|
از سر مویی بگیرندت به زور |
|
| |
چون سر مویی محابا روی نیست |
|
هیچ کس را زهره‌ی این کوی نیست |
|
