| | | | | | |
| |
در خراسان بود دولت بر مزید |
|
زانک پیدا شد خراسان را عمید |
|
| |
صد غلامش بود ترک ماه روی |
|
سرو قامت، سیم ساعد، مشک بوی |
|
| |
هر یکی در گوش دری شبفروز |
|
شب شده در عکس آن در همچو روز |
|
| |
با کلاه شفشه و با طوق زر |
|
سر به سر سیمن برو زرین سپر |
|
| |
با کمرهای مرصع بر میان |
|
هر یکی را نقره خنگی زیر ران |
|
| |
هرک دیدی روی آن یک لشگری |
|
دل بدادی حالی و جان بر سری |
|
| |
از قضا دیوانهای بس گرسنه |
|
ژندهای پوشیده سر پا برهنه |
|
| |
دید آن خیل غلامان را ز دور |
|
گفت آن کیستند این خیل حور |
|
| |
جملهی شهرش جوابش داد راست |
|
کین غلامان عمید شهرماست |
|
| |
چون شنید این قصه آن دیوانه زود |
|
اوفتاد اندر سر دیوانه دود |
|
| |
گفت ای دارندهی عرش مجید |
|
بنده پروردن بیاموز از عمید |
|
| |
گر ازو دیوانهای ، گستاخ باش |
|
برگ داری لازم این شاخ باش |
|
| |
ور نداری برگ این شاخ بلند |
|
پس مکن گستاخی و بر خود مخند |
|
| |
خوش بود گستاخی دیوانگان |
|
خویش میسوزند چون پروانگان |
|
| |
هیچ نتوانند دید آن قوم راه |
|
چه بدو چه نیک جز زان جایگاه |
|
