| | | | | | |
| |
بس سبک مردی گران جان میدوید |
|
در بیابانی به درویشی رسید |
|
| |
گفت چون داری تو ای درویش کار |
|
گفت آخر میبپرسی شرم دار |
|
| |
ماندهام در تنگنای این جهان |
|
تنگ تنگ است این جهانم در زمان |
|
| |
مرد گفتش اینچ گفتی نیست راست |
|
در بیابان فراخت تنگناست |
|
| |
گفت اگر اینجا نبودی تنگنا |
|
تو کجا افتادیی هرگز به ما |
|
| |
گر ترا صد وعدهی خوش میدهند |
|
آن نشان زان سوی آتش میدهند |
|
| |
آتش تو چیست دنیا درگذر |
|
هم چو شیران کن ازین آتش حذر |
|
| |
چون گذر کردی دل خویش آیدت |
|
پس سرای خوش شدن پیش آیدت |
|
| |
آتشی در پیش و راهی سخت دور |
|
تن ضعیف و دل اسیر و جان نفور |
|
| |
تو ز جمله فارغ و پرداخته |
|
در میان کاری چنین برساخته |
|
| |
گر بسی دیدی جهان، جان برفشان |
|
کز جهان نه نام داری نه نشان |
|
| |
گر بسی بینی نه بینی هیچ تو |
|
چند گویم بیش ازین کم پیچ تو |
|
