| | | | | | |
| |
نفخات نسیم عنبر بار |
|
میکند باز جلوه در گلزار |
|
| |
باز بر باد میدهد دل را |
|
شادی پار و عشرت پیرار |
|
| |
دست موسی است در طلیعه‌ی صبح |
|
دم عیسی است در نسیم بهار |
|
| |
ناسخ نسخه‌ی صحیفه‌ی باغ |
|
کرد منسوخ طبله‌ی عطار |
|
| |
روی گل زیر قطره‌ی شبنم |
|
چون عرق کرد عارض دلدار |
|
| |
سبزه متفون طره‌ی سنبل |
|
سرو مجنون شیوه‌ی گلنار |
|
| |
غرقه در جوی گشته نیلوفر |
|
زان میان بیدمشگ جسته کنار |
|
| |
تا گرد زد بنفشه طره‌ی جعد |
|
غنچه بگشاد نافه‌های تتار |
|
| |
سرو و سوسن ز عطف باد سحر |
|
متمایل نه مست نه هشیار |
|
| |
لاله بشکفت و باده صافی شد |
|
ساقیا خیز و جام باده بیار |
|
| |
فصل گل را به خرمی دریاب |
|
وقت خود را به نای و نی خوش‌دار |
|
| |
دست در زن به دامن گل و مل |
|
می‌سرا هر دمی سنایی وار |
|
| |
«بعد از این دست ما و دامن دوست |
|
پس از این گوش ما و حلقه‌ی یار» |
|
| |
بر سمن نعره برگشاد تذرو |
|
در چمن نعره برکشید هزار |
|
| |
شد ز آواز طوطی و دراج |
|
گشت از ناله‌ی چکاوک و سار |
|
| |
باغ پر پرده‌های موسیقی |
|
راغ پر لحن‌های موسیقار |
|
| |
بلبل از شاخ گل به صد دستان |
|
مدح سلطان همی کند تکرار |
|
| |
جم ثانی جمال دنیی و دین |
|
ناصر شرع احمد مختار |
|
| |
پادشاه جهان ابواسحاق |
|
آن جهان را پناه و استظهار |
|
| |
خسرو تاج بخش تخت نشین |
|
شاه دریا نوال کوه وقار |
|
| |
آفتابیست آسمان رفعت |
|
آسمانیست آفتاب شعار |
|
| |
چتر او را سپهر در سایه |
|
منجقش را ستاره در زنهار |
|
| |
عرض از مبدعات کون و مکان |
|
زبده‌ی حاصلات هفت و چهار |
|
| |
قبه‌ی بارگاه ایوانش |
|
برتر از هفت کوکب سیار |
|
| |
بزم را همچو حاتم طایی |
|
رزم را همچو حیدر کرار |
|
| |
تیغ او چیست برق حادثه‌زای |
|
رمح او چیست ابر صاعقه بار |
|
| |
بیرقش شیر اژدها پیکر |
|
رایتش اژدهای شیر شکار |
|
| |
زویکی رای و صد هزار سپاه |
|
زویکی مرد و صد هزار سوار |
|
| |
پرتو رای اوست آنکه از او |
|
گرم گشت آفتاب را بازار |
|
| |
جرم خور تیره رای او روشن |
|
عقل کف خفته بخت او بیدار |
|
| |
ذال با نون و دال از هجرت |
|
رای خسرو بر آن گرفت قرار |
|
| |
کز پی روز بار و بزم طرب |
|
این عمارت بنا کند معمار |
|
| |
وهم چون دید طرح او از دور |
|
گفت از عجز یا اولی الابصار |
|
| |
این چه رسمیست بیکران وسعت |
|
وین چه نقشیست آسمان کردار |
|
| |
عقل کل یا مهندس فلکست |
|
بر زمین گشته بر چنین پرگار |
|
| |
گر کسی شرح این بنا گفتی |
|
عقل باور نکردی این گفتار |
|
| |
لیک چون دیده دید و حس دریافت |
|
عقل حس را کجا کند انکار |
|
| |
مرحبا ای به طرح خلد برین |
|
حبذا ای به وضع دار قرار |
|
| |
صحن تو جانفزا چو صحن بهشت |
|
شکل تو دلربا چو طلعت یار |
|
| |
روح شاید بنات را بنا |
|
نوح ز یبد سرات را نجار |
|
| |
شمشه‌های تو آفتاب شعاع |
|
سقفهای تو آسمان کردار |
|
| |
طاق اعلات تا ابد ایمن |
|
از زلازل چو گنبد دوار |
|
| |
نقش دیوارهای را دایم |
|
نصرت و فتح بر یمین و یسار |
|
| |
آسمان بر در تو چون حلقه |
|
اختران تخته‌هاش را مسمار |
|
| |
شاید ار زانکه آشیانه کند |
|
نسر طائر در او پرستووار |
|
| |
میکند این عمارت عالی |
|
همت شاه شمه‌ای اظهار |
|
| |
ایکه آثار خسروان زمین |
|
در اقالیم دیده‌ای بسیار |
|
| |
این عمار نگر بدیده‌ی عقل |
|
بر تو تا کشف گردد این اسرار |
|
| |
آن آثاره تدل علیه |
|
فانظرو افانظرو الی‌الاثار |
|
| |
تا غم عشق دلبران باشد |
|
طرب عاشقان خوش گفتار |
|
| |
اهل دل تا کنند پیوسته |
|
طلب نیکوان شیرین کار |
|
| |
اندرین بارگاه با تعظیم |
|
اندرین تختگاه با مقدار |
|
| |
سال و مه کام‌ران و شادی کن |
|
روز و شب عیش ساز و باده گسار |
|
| |
دور حکمت فزون ز حصر قیاس |
|
سال عمرت برون ز حد شمار |
|
