| | | | | | |
|
جهان خوشست و چمن خرمست و بلبل شاد |
|
ببار بادهی گلرنگ هرچه بادا باد |
|
|
به شش جهت چو از این هفت چرخ بوقلمون |
|
از آنچه هست مقدر نه کم شود نه زیاد |
|
|
به نای و نی نفسی وقت خویشتن خوش دار |
|
چو نای و نی چه دهی عمر خویشتن بر باد |
|
|
بگیر دست بتی وز زمانه دست بدار |
|
غلام سرو قدی باش و از جهان آزاد |
|
|
زمین که بود زتاثیر زمهریر خراب |
|
ز یمن مقدم نوروز میشود آباد |
|
|
به شاهدان چمن صد هزار لخلخه حور |
|
به دست پیک نسیم بهار بفرستاد |
|
|
چو نقشبند ریاحین قبای غنچه ببست |
|
صبا به لطف سر نافهی ختن بگشاد |
|
|
میان سبزه و گل رقص میکند لاله |
|
به پیش آب روان جلوه میکند شمشاد |
|
|
درم فشانی بر فرق سبزهها کاریست |
|
که باز لطف نسیم بهار را افتاد |
|
|
ز رنگ و بوی چمن جنتیست پنداری |
|
که هست درگه اعلای شاه شاه نژاد |
|
|
جهانگشای جوانبخت شیخ ابواسحاق |
|
که چرخ پیر جوانی چو او ندارد یاد |
|
|
کمینه بندهی او صد چو رستم دستان |
|
کهینه چاکر او صد چو کیقباد و قباد |
|
|
مهابتیست سر تیغ آبدارش را |
|
که از صلابت او آب میشود فولاد |
|
|
خدایگانا تا روز حشر لطف خدای |
|
زمام دولت و حکمت به دست حکم تو داد |
|
|
چو شمع هر که کند سرکشی در این حضرت |
|
عجب مدار گرش آتش اوفتد به نهاد |
|
|
سمند باد مسیر تو، با صبا هم تک |
|
سنان صاعقه بار تو با قدر همزاد |
|
|
همیشه شیر فلک آرزوی آن دارد |
|
که با سگان درت دوستی کند بنیاد |
|
|
به روز معرکه صد خصم را به هم بر دوخت |
|
هر آن خدنگ که از بازوی تو یافت گشاد |
|
|
مراد خلق ز جود تو میشود حاصل |
|
ز روی لطف مراد دلت خدا بدهاد |
|