| | | | | | |
| |
ما گر چه در بلندی فطرت یگانه‌ایم |
|
صد پله خاکسارتر از آستانه‌ایم |
|
| |
درگلشنی که خرمن گل می‌رود به باد |
|
در فکر جمع خار و خس آشیانه‌ایم |
|
| |
از ما مپرس حاصل مرگ و حیات را |
|
در زندگی، به خواب و به مردن، فسانه‌ایم |
|
| |
چون صبح، زیر خیمه‌ی دلگیر آسمان |
|
در آرزوی یک نفس بی‌غمانه‌ایم |
|
| |
چون زلف، هر که را که فتد کار در گره |
|
با دست خشک، عقده گشا همچو شانه‌ایم |
|
| |
آنجاست ادمی که دلش سیر می‌کند |
|
ما در میان خلق همان بر کرانه‌ایم |
|
| |
ما را زبان شکوه ز بیداد یار نیست |
|
هر چند آتشیم، ولی بی‌زبانه‌ایم |
|
| |
گر تو گل همیشه بهاری زمانه را |
|
ما بلبل همیشه بهار زمانه‌ایم |
|
| |
صائب گرفته‌ایم کناری ز مردمان |
|
آسوده از کشاکش اهل زمانه‌ایم |
|
