صائب تبریزی (غزلیات)/طی شد زمان پیری و دل داغدار ماند

by صائب تبریزی

	طی شد زمان پیری و دل داغدار ماند			صیقل شکست و آینه‌ام در غبار ماند
	چون ریشه‌ی درخت که ماند به جای خویش			شد زندگی و طول امل برقرار ماند
	خواهد گرفت دامن گل را به خون ما			این آشیانه‌ای که ز ما یادگار ماند
	ناخن نزد کسی به دل سر به مهر ما			این غنچه ناشکفته برین شاخسار ماند
	دست من از رعونت آزادگی چو سرو			با صد هزار عقده‌ی مشکل ز کار ماند
	نتوان ز من به عشرت روی زمین گرفت			گردی که بر جبین من از کوی یار ماند
	صائب ز اهل درد هم آواز من بس است			کوه غمی که بر دلم از روزگار ماند