شیدای گراشی (غزلیات)/تو مده ز دست یارا سر ذره‌پروری را

by شیدای گراشی

	تو مده ز دست یارا سر ذره‌پروری را			که چو ذره‌ای‌ست پیشت مه و مهر خاوری را
	بنمای جلوه‌ای تو که شوند مات و واله			چو دل پری ربودی دل حور و هم پری را
	نشود دل چو سنگت به من فسرده‌دل رام			بنموده‌ام به پیشت همه گونه ساحری را
	چه توان کند به موسی به فسون و رنگ و نیرنگ			بکنند خود هلاک ار دو هزار سامری را
	مگرم ز لعل نوشت بدهی تو سحر باطل			که ربودی سحر چشمت ز کفم توانگری را
	تو ز رخ نقاب برچین که ز نظره‌ای دهم جان			که از این غم است ما را همه ضعف و لاغری را
	تو به یک نظر ز عالم بربای دین و دل هم			که ز سر نهند خوبان همه فکر دلبری را
	ز رخت شده‌ست روشن همه قلب اهل ایمان			چو که سایر از دو زلفت همه رسم کافری را
	همه روی توست منشق ز طراز و طرز بینی			چو ز اصبع پیمبر مه برج خاوری را
	ز تو کور چشم حاسد که نموده‌ای هویدا			به دو ابروان نشانی تو ز تیغ حیدری را
	منت اولین مصدق ز میان خیل عشاق			بنمایی ار تو دعوی به جهان پیمبری را
	بودت به صدق دعوی به همه‌ی صفت دلایل			رخ همچو آتش طور و دو زلف اژدری را
	مه و مهر پیش رویت نتوان کنند دعوی			که نه هر عرض توان یافت نشان جوهری را
	به همه‌ی فسون بابل به در آید ار که هاروت			نزند به پیش چشم تو دم از فسون‌گری را
	تو بدین صباحت ای شه بنمای رخ که یوسف			بشود خجل به پیشت کند ار برابری را
	نبدم من ار چه شاعر ولی‌ام شده‌ست حاصل			ز تجلیات عشقت همه طرز شاعری را
	نبد ار توجهاتت به چه حمل آن توان کرد			من بی‌تمیز مسکین و سر سخنوری را
	برو و ز تن تو بر کن دو هزار پوست شیدا			که نه هر که پوست پوشد بتوان قلندری را