شاهنامه (تصحیح ژول مل)/کشته شدن نوذر به دست افراسیاب

by فردوسی

کشته شدن نوذر بدست افراسیاب

	سوی شاه ترکان رسید آگهی			که از نامداران جهان شد تهی		۴۸۰
	دلش کرد پر آتش زدرد وزغم			دو رخرا زخون جگر داد نم
	چنین گفت که این نوذر تاجدار			بزندان ویاران من گشته خوار
	چه چارهست جز خون او ریختن			یکی کینه از نو برانگیختن
	برآشفت وگفتا که نوذر کجاست			کزو ویسه خواهد همی کینه خواست
	بدژخیم فرمود که اورا بیآر			ببر تا بیآموزمش کارزار		۴۸۵
	سپهدار نوذر چو آگاه شد			بدانست کش روز کوتاه شد
	سپاهی پر از غلغل وگفتگوی			سوی شاه نوذر نهادند روی
	ببستند بازوش برسان سنگ			کشیدندش از جای پیش نهنگ
	بدست آوریدندش آسیمه خوار			برهنه سر وپای وبرگشته کار
	ابر شاه نوذر رد افراسیاب			برافگند دیده دلی پر شتاب		۴۹۰
	چو از دیر دیدش زبان بر کشاد			زکین نیاگان همی کرد یاد
	زسلم وزتور اندر آمد نخست			دل ودیده از شرم شاهان بشست
	بدو گفت هر چه که آید رواست			بگفت وبر آشفت وشمشیر خواست
	بزد گردن نوذر شهریار			تنش را بخاک اندر افگند خوار
	شد آن یادگار منوچهر شاه			تهی ماند ایران زتخت وکلاه		۴۹۵
	ایا دانشی مرد بسیار هوش			همه جامهٔ ارجمندی مپوش
	که تخت وکله چون تو بسیار دید			چنین داستان چند خواهی شنید
	رسیدی بجائی که بشتافتی			سرآمد کزو آرزو یافتی
	چه جوئی ازین تیره خاک نژند			که هم بازگرداندت مستمند
	پس آن بستگانرا کشیدند خوار			بجان خواستند یک بیک زینهار		۵۰۰
	چو اغریرث پر هنر آن بدید			دل اندر بر او یکی بر دمید
	بیآمد خروشان بخواهشگری			بیآراست با نامور داوری
	که چندین سرافراز گرد وسوار			نه با ترک وجوشن نه در کارزار
	گرفتار کشتن نه والا بود			نشیبست جائی که بالا بود
	سزد گر نیآری بجان شان گزند			سپاری همیدون بمن شاه ببند		۵۰۵
	بر ایشان یکی غار زندان کنم			نگهدارشان هوشمندان کنم
	بزاری وخواری برآرند هوش			تو از خون بکش دست وچندین مکوش
	ببخشودشان جان بگفتار اوی			چو بشنید زاری وپیکار اوی
	بفرمودشان تا بساری برند			بغلّ وبمسمار وخواری برند
	چو این کرده شد ساز رفتن گرفت			زمین زیر اسپان نهفتن گرفت		۵۱۰
	زپیش دهستان سوی ری کشید			از اسپان برنج وبتگ خوی کشید
	کلاه کیانی بسر بر نهاد			بدینار دادن در اندر کشاد
	بشاهی نشست اندر ایران زمین			سری پرزجنگ ودلی پر زکین