شاهنامه (تصحیح ژول مل)/کشته شدن سیاوش به دست گروی

by فردوسی

کشته شدن سیاوش بدست گروی

	نگه کرد گرسیوز اندر گروی			گروی ستمگر به پیچید روی		۲۴۹۵
	بیآمد چو پیش سیاوش رسید			جوانمردی وشرم شد ناپدید
	بزد دست وآن موی شه را گرفت			بخواری کشیدش بروی ای شکفت
	سیاوش بنالید با کردگار			که ای برتر از جای واز روزگار
	یکی شاخ پیدا کن از تخم من			چو خورشید تابنده بر انجمن
	که خواهد ازین دشمنان کین من			کند تازه در کشور آئین من		۲۵۰۰
	جهان سربسر زیر پای آورد			هنرهای مردی بجای آورد
	همی شد پس پشت او پیلسم			دو دیده پر از خون ودل پر زغم
	سیاوش بدو گفت پدرود باش			زمین تار وتو جاودان بود باش
	درودی زمن سوی پیران رسان			بگویش که گیتی دگر شد بسان
	به پیران نه زینگونه بودم امید			همه امید او باد شد من چو بید		۲۵۰۵
	مرا گفته بود او که با صد هزار			زره دار وبرگستوانور سوار
	چو برگرددت روز یار تو ام			بگاه چرا مرغزار تو ام
	کنون پیش گرسیوز ایدر دوان			پیاده چنین خوار وتیره روان
	نه بینم همی یار با من کسی			که بخروشد او زار بر من بسی
	چو از شهر واز لشکر اندر گذشت			کشانش ببردند بر پهن دشت		۲۵۱۰
	زگرسیوز آن خنجر آبگون			گروی زره بستد از بهر خون
	پیاده همی برد مویش کشان			چو آمد بدآن جایگاه نشان
	که آن روز افگنده بودند بتیر			سیاوش وگرسیوز شیر گیر
	چو پیش نشانه فراز آمد اوی			گروی زره آن بد زشت خوی
	بیفگند پیل ژیانرا بخاک			نه شرم آمدش زآن سپهبد نه باک		۲۵۱۵
	یکی طشت بنهاد زرّین گروی			بپیچید چون گوسفندانش روی
	جدا کرد از سرو سیمین سرش			همی رفت در طشت خون از برش
	بجائی که فرموده بد طشت خون			گروی زره برد وکردش نگون
	گیاهی برآمد همانگه زخون			بدآنجا که آن طشت شد سرنگون
	گیارا دهم من کنونت نشان			که خوانی همی خون اسیاوشان		۲۵۲۰
	چو از سرو بن دور گشت آفتاب			سر شهریار اندر آمد بخواب
	چه خوابی که چندین زمان برگذشت			نجنبید هرگز نه بیدار گشت
	یکی باد با تیره گرد سیاه			بیآمد سیه کرد خورشید وماه
	کسی یکدگر را ندیدند روی			گرفتند نفرین همه بر گروی
	چو از شاه شد تخت شاه تهی			مه خورشید بادا مه سرو سهی		۲۵۲۵
	چپ وراست هر سو بتابم همی			سر وپای گیتی نیابم همی
	یکی بد کند نیک جهان نسپرد			جهان بنده وبخت خویش آیدش
	یکی جز بنیکی جهان نسپرد			همی از نژندی فرو پژمرد
	مدار ایچ تیمار با جان بهم			بگیتی مده جان ودلرا بغم
	که ناپایدار است ونا سازگار			چنین بود تا بود این روزگار		۲۵۳۰
	یکی دان ازو هرچه زاید همی			که جاوید با او نپاید همی
	زکاخ سیاوش برآمد خروش			جهانی زگرسیوز آمد بجوش
	همه بندگان موی گردند باز			فرنگیس مشکین کمند دراز
	برید وبگیسو میانرا ببست			بناخن گل ارغوان را بخست
	بآواز بر جان افراسیاب			همی کرد نفرین همی ریخت آب		۲۵۳۵
	سر ماه رویان گسسته کمند			خراشیده روی وبمانده نژند
	خروشش بگوش سپهبد رسید			چو آن نالهٔ زار ونفرین شنید
	بگرسیوز بد نشان شاه گفت			که این بدگوی آورید نهفت
	زپرده بدرگه بریدش کشان			بر روزبانان مردم کشان
	بدآن تا بگیرند موی سرش			ببرّند بر سر همه چادرش		۲۵۴۰
	زنندش همی چوب تا تخم کین			بریزد برین بوم توران زمین
	نخواهم زبیخ سیاوش درخت			نه برگ ونه بار ونه تاج ونه تخت
	همه نامداران آن انجمن			گرفتند نفرین برو تن بتن
	که از شاه ودستور واز لشکری			از این گونه نشنود کس داوری
	برآمد پر از خون دو رخ پیلسم			روان پرزداغ ودلش پر زغم		۲۵۴۵
	بنزدیک لهّاک وفرشیدرود			گذشته سخنها همه یاد کرد
	که دوزخ به از تخت افراسیاب			نشاید بدین کشور آرام وخواب
	بتازیم ونزدیک پیران شویم			بتیمار ودرد اسیران شویم
	سه اسپ گرانمایه کردند زین			همی بر نوشتند گفتی زمین
	بپیران رسیدند هر سه سوار			رخان پر زخون وروان پر زخار		۲۵۵۰
	بروبر شمردند یکسر سخن			که شاه از بدیها چه افگند بن
	چو پیران بگفتار بنهاد گوش			زتخت اندر افتاد زو رفت هوش
	همه جامها بر برش کرد چاک			همی کند موی وهمی ریخت خاک
	همی گفت زار ای سزاوار تاج			که چون تو نبیند دگر تخت عاج
	بدو پیلسم گفت که بشتاب زود			که دردی بدین درد خواهد فزود		۲۵۵۵
	ببردند فرنگیس را هم زتخت			تنش بود لرزان بسان درخت
	بخواری ببردند ناله کشان			بر روزبانان مردم کشان