شاهنامه (تصحیح ژول مل)/نوشدارو خواستن رستم از کاوس

by فردوسی

نوشدارو خواستن رستم از کاؤس

	بگودرز گفت آن زمان پهلوان			که ای گرد با زور وروشن روان		۱۲۶۰
	پیامی زمن نزد کاؤس بر			بگویش که مارا چه آمد بسر
	بدشنه جگرگاه پور دلیر			بریدم که دستم مماناد دیر
	گرت هیچ یاد است کردار من			یکی رنجه کن دل بتیمار من
	از آن نوشداو که در گنج تست			کجا خستگانرا کند تن درست
	بنزدیک من با یکی جام می			سزد گر فرستی هم اکنون زپی		۱۲۶۵
	مگر کو ببخت تو بهتر شود			چو من پیش تخت تو کهتر شود
	بیآمد سپهبد بکردار باد			بکاؤس یکسر پیامش بداد
	بدو گفت کاؤس کز پیلتن			کرا آب بیشست از انجمن
	نخواهم که هرگز بدآید بروی			که هستش بسی نزد من آبروی
	ولیکن اگر داروی نوش من			دهم زنده ماند گو پیلتن		۱۲۷۰
	شود پشت رستم بنیرو ترا			هلاک آورد بی گمان مر مرا
	اگر یکزمان زو بمن بد رسد			بسازیم پاداش او چون سزد
	شنیدی که او گفت کاؤس کیست			گرو شهریارست پس طوس کیست
	کجا گنجد او در جهان فراخ			بدآن بر وبرز وبدآن یال وشاخ
	کجا باشد او پیش تختم پای			کجا راند او زیر فرّ همای		۱۲۷۵
	بدشنام چندی مرا بر شمرد			به پیش سپه آب رویم ببرد
	چو فرزند او زنده ماند مرا			همی خاک باشد بدست اندرا
	سخنهای سهراب نشنیدهٔ			نه مرد بزرگی جهان دیدهٔ
	کز ایرانیان سر ببرّم هزار			کنم زنده کاؤس کی را بدار
	اگر ماند او زنده اندر جهان			بپیچند ازو مهان وکهان		۱۲۸۰
	کسی دشمن خویشتن پرورد			بگیتی برون نام بد گسترد
	چو بشنید گودرز وبرگشت زود			بر رستم آمد بکردار دود
	بدو گفت خوی بد شهریار			درختیست خنظل همیشه ببار
	بتندی بگیتی ورا یار نیست			همان رنج کسرا خریدار نیست
	ترا رفت باید بنزدیک اوی			که روشن کنی جان تاریک اوی		۱۲۸۵