شاهنامه (تصحیح ژول مل)/داستان جنگ هفت گردان

از ویکی‌نبشته

داستان جنگ هفت گردان

  چو با مرگ کوشش نداردت سود کنون رسم رستم بباید شنود  
  چه گفت آن سراینده مرد دلیر که ناگه برآویخت با نرّه شیر  
  که گر نام مردی بجوئی همی بخون تیغ هندی بشوئی همی  
  زبدها نبایدت پرهیز کرد چو پیش آیدت روزگار نبرد  ۵۴۰
  زمانه چو آمد بتنگی فراز بد از تو نگردد بپرهیز باز  
  چو همره کنی جنگ را با خرد دلیرت زجنگ آوران نشرد  
  خرد را ودینرا رهی دیگرست سخنهای نیکو ببند اندرست  
  کنون از ره رستم جنگجوی یکی داستانست با رنگ وبوی  
  شنیدم که روزی گو پیلتن یکی سور کرد از در انجمن  ۵۴۵
  بجائی کجا نام او بد نوند بدو اندرون کاخهای بلند  
  کجا آذر بزر بزرین کنون بدآنجا فروزد همی رهنمون  
  بزرگان ایران بدآن بزمگاه شدند انجمن نامور یک سپاه  
  چو طوس وچو گودرز کشوادگان چو بهرام وچون گیو آزادگان  
  چو گرگین وچون زنگهٔ شاوران چو کستهم وخرّاد جنگاوران  ۵۵۰
  چو برزین گردنکش تیغ زن گرازه که بود افسر انجمن  
  ابا هر یک از کهتران بود چند یکی لشکری نامدار ارجمند  
  نیآسود لشکر زمانی زکار زچوگان وتیر ونبید وشکار  
  چو چندی بدینسان گذر کرد روز بشادی ورامش همه دل فروز  
  بمستی چنین گفت یکروز گیو برستم که ای نامبردار نیو  ۵۵۵
  گرایدون که رای شکار آیدت ویوز دونده بکار آیدت  
  بنخچیرگاه رد افراسیاب بپوشیم تابان رخ آفتاب  
  زگرد سواران واز یوز وباز فرازیم همه نیزهای دراز  
  بگور تگاور کمند افگنیم بشمشیر بر شیر بند افگنیم  
  بژوپین گراز وتدرّو بباز بگیریم یکسر بروز دراز  ۵۶۰
  بر آن دشت توران شکاری کنیم که اندر جهان یادگاری کنیم  
  بدو گفت رستم که بر کام تو جهان باد ونیکی سرنجام تو  
  سحرگه بر آن دشت توران شویم زنخچیر واز تاختن نغنویم  
  ببودند یکسر بدین یک سخن کسی راه دیکر نیفگند بن  
  سحرگه که از خواب برخاستند بر آرزو رفتن آراستند  ۵۶۵
  برفتند با یوز وبازان ومهر گرازان وتازان سوی رود شهد  
  بنخچیرگاه رد افراسیاب بیک دست کوه ودگر رود آب  
  دگر سو سرخس وبیابان بپیش گله کرده بر دشت آهو ومیش  
  همه دشت پر خرگه وخیمه گشت از انبوه آهو سر آسیمه گشت  
  زدرّنده شیران زمین شد تهی به پرّنده مرغان رسید آگهی  ۵۷۰
  یکی مرغ هر سوی نخچیر بود اگر کشته گر خستهٔ تیر بود  
  ببودند روشن دل وشادمن زخنده نیآسود لب یک زمان  
  چو یکهفته زین گونه با می بدست ببودند شادان دل ومی پرست  
  بهشتم بیآمد تهمتن بگاه یکی رای شایسته زد با سپاه  
  چنین گفت با نامور مهتران بزرگان گردنکش وسرو ران  ۵۷۵
  که از ما بافراسیاب این زمان همانا رسید آگهی بی گمان  
  نباید که آن ریمن بد نشان زند رای با نامور سرکشان  
  یکی چاره سازد بیآید بچنگ کند دست نخچیر بر یوز تنگ  
  بباید طلایه بره بر یکی که چون یابد او آگهی اندکی  
  بیآید دهد آگهی از سپاه نباید که گیرد بد اندیش راه  ۵۸۰
  گرازه نهاده بزه بر کمان بیآمد بر آن کار بسته میان  
  سپهرا که چون او نگهدار بود همه چارهٔ دشمنان خوار بود  
  بنخچیر کردن نهادند روی نکردند کس یاد پرخاشجوی  
  پس آگاهی آمد بافراسیاب از ایشان شب تیره هنگام خواب  
  زلشکر جهاندیدگانرا بخواند زرستم بسی داستانها براند  ۵۸۵
  وزآن هفت جنگی سوار دلیر که بودند هر یک بکردار شیر  
  چنین گفت با نامداران جنگ که مارا کنون نیست جای درنگ  
  بباید کنون چارهٔ ساختن بناگاه بردن یکی تاختن  
  گر این هفت یلرا بچنگ آوریم جهان را بکاؤس تنگ آوریم  
  بکردار نخچیر باید شدن سپهرا بناگاه بر ایشان زدن  ۵۹۰
  گزین کرد شمشیرزن سی هزار همه نامدار از در کنار  
  چنین گفت کز راه یکسر شوید شب وروز از تاختن نغنوید  
  براه بیابان برون تاختند همه جنگرا گردن افراختند  
  بهر سو فرستاد بی مر سپاه که آن سرکشانرا بگیرند راه  
  چو نزدیک نخچیرگاه آمدند شتابان همه کینه خواه آمدند  ۵۹۵
  نگه کرد گرازه بدید آن سپاه سپاهی که بد همچو ابری سیاه  
  بدیدش که از دشت برخاست کرد درفشی پدید آمد از لاجورد  
  گرازه چو باد دمان بازگشت ابا نعره وبانگ وآواز گشت  
  چو آمد بنزدیک نخچیرگاه تهمتن همی خورد می با سپاه  
  چنین گفت کای رستم شیر مرد از ایدر بدین خرّمی بازگرد  ۶۰۰
  که چندان سیاهست کاندازه نیست زلشکر بلندی وهامون یکیست  
  درفش جفاپیشه افراسیاب همی تابد از گرد چون آفتاب  
  چو بشنید رستم بخندید سخت بدو گفت با ماست پیروز بخت  
  تو از شاه ترکان چه ترسی چنین زگرد سواران توران زمین  
  سپاهش فزون نیست از صد هزار عنان پیچ وبرگستوان ور سوار  ۶۰۵
  برین دشت اگر ویژه تنها منم که با گرز وبا رخش وبا جوشنم  
  نباشد پس اندیشه وافراسیاب وز آن لشکر گشن وچندان شتاب  
  برین دشت کینه گر از ما یکیست همه خیل توران بجنگ اندکیست  
  چنین کینه گاهی بباید مرا از ایران سپاهی نباید مرا  
  شده هفت گرد سوار انجمن چنین نامداران شمشیرزن  ۶۱۰
  یکی پانصد و دو زما چون هزار سواران گردنکش نامدار  
  تو ای می گسارا زمی زابلی بپیمای تا سر یکی بلبلی  
  بپیمود می ساقی وداد زود تهمتن ازو بستد وشاد بود  
  بکف بر نهاد آن درخشنده جام نخستین زکاؤس کی برد نام  
  که شاه زمانه مرا یاد باد بگفت وبخورد وزمین بوسه داد  ۶۱۵
  دگر باره بستد زمین داد بوس چنین گفت کین باده بر یاد طوس  
  سران جهاندار برخاستند ابر پهلوان خواهش آراستند  
  که مارا برین جام می جای نیست بمی با تو ابلیس را پای نیست  
  می وگرز یک زخم ومیدان جنگ نیآمد جز ار تو کسیرا بچنگ  
  می زابلی سرخ در جام کرد تهمتن بروی زواره بخورد  ۶۲۰
  زواره چو بلبل بکف بر نهاد همان از شه نامور کرد یاد  
  بخورد وببوسید روی زمین تهمتن برو برگرفت آفرین  
  که جام برادر برادر خورد هزبر آنکه این جام می بشکرد