شاهنامه (تصحیح ژول مل)/بازگشتن زال به زابلستان

by فردوسی

بازگشتن زال بر زابلستان

	بفرمود پس شاه تا موبدان			ستاره شناسان و هم بخردان		۲۷۰
	بجویند تا اختر زال چیست			بر آن اختر از بخت سالار کیست
	چو گیرد بلندی چه خواهد بدن			همه داستانها بباید زدن
	ستاره شناسان و هم موبدان			گرفتند یکایک از اختر نشان
	بگفتند یا شاه دیهیم دار			که شادان بزی تا بود روزگار
	که او پهلوانی بود نامدار			سرافراز و هشیار و گرد و سوار		۲۷۵
	چو بشنید شاه این سخن شاد شد			دل پهلوان از غم آزاد شد
	یکی خلعت آراست شاه زمین			که کردند هر کس برو آفرین
	از اسپان تازی بزرّین ستام			ز شمشیر هندی بزرّین نیام
	ز دیبا و خزّ و ز یاقوت و زر			ز گستردنیهای بسیار مر
	غلامان رومی بدیبای روم			همه پیگر از گوهر و زرّ بوم		۲۸۰
	زبرجد طبقهای و پیروزه جام			چه از زرّ سرخ و چه از سیم خام
	پر از مشک و کافور و پر زعفران			همه پیش بردند فرمان بران
	همان جوشن و ترک و برگستوان			همان نیزه و گرز و تیر و کان
	همان تخت پیروزه و تاج زر			همان مهر یاقوت و زرّین کمر
	وزآنپس منوچهر عهدی نبشت			سراسر ستایش بسان بهشت		۲۸۵
	همه کابل و دنبر و مای و هند			ز دریای چین تا بدریای سند
	ز زابلستان تا بدریای بست			به آئین نبشتند عهدی درست
	چو این عهد و خلعت بیآراستند			پس اسپ جهان پهلوان خواستند
	چو این کرده شد سام بر پای خاست			بگفت ای گزین مهتر داد و راست
	ز ماهی بر اندیش تا چرخ ماه			چو تو شاه ننهاد بر سر کلاه		۲۹۰
	بمهر و بخوبی برای و خرد			زمانه همی از تو رامش برد
	همه گنج گیتی بچشم تو خوار			مبادا ز تو نام تو یادگار
	فراز آمد و تخت را داد بوس			ببستند بر کوههٔ پیل کوس
	سوی زابلستان نهادند روی			نظاره برو بر همه شهر و گوی
	چو آمد بنزدیکیٔ نیمروز			خبر شد ز سالار گیتی فروز		۲۹۵
	که آمد ابا خلعت و تاج زر			ابا عهد و منشور و زرّین کمر
	بیآراسته سیستان چون بهشت			گلش مشک‌سارا بد و زرش خشت
	بسی مشک و دینار بر آمیختند			بسی زعفران و درم ریختند
	یکی شادمانی بد اندر جهان			سراسر میان کهان و مهان
	هر آنجا که بد مهتری نامجوی			ز گیتی سوی سام بنهاد روی		۳۰۰
	که فرخنده بادا پی این جوان			بر آن تازه دل نامور پهلوان
	چو بر پهلوان آفرین خواندند			ابر زال زر گوهر افشاندند
	کسی کو بخلعت سزاوار بود			خردمند بود و جهاندار بود
	بر اندازه شان خلعت آراستند			همه پایهٔ برتری خواستند