شاهنامه (تصحیح ژول مل)/آمدن رستم به نخچیرگاه

by فردوسی

آمدن رستم به نخچیرگاه

	زگفتار دهقان یکی داستان			بپیوندم از گفتهٔ باستان
	زموبد بدین گونه برداشت یاد			که رستم برآراست از بامداد
	عمی بد دلش ساز نخچیر کرد			کمر بست وترکش پر از تیر کرد
	برفت وبرخش اندر آورد پای			برانگیخت آن پیل پیکر زجای		۲۵
	سوی مرز توران بنهاد روی			چوشیری که باشد دژم جنگجوی
	چو نزدیک شهر سمنگان رسید			بیابان سراسر پر از گور دید
	بر افروخت چون گل رخ تاج بخش			بخندید واز جای برخاست رخش
	بتیر وکمان وبگرز وکمند			بیفگند بر دشت نخچیر چند
	زخاشاک واز خار وشاخ درخت			یکی آتشی برفروزید سخت		۳۰
	چو آتش پراگنده شدی پیلتن			درختی بجست از در باب زن
	یکی نرّه گوری بزد بر درخت			که در چنگ او پرّ مرغی نسخت
	چو بریان شد از هم بکند وبخورد			زمغز استخوانش برآورد گرد
	بخفت وبر آسود از روزگار			چمان وچران رخش در مرغزار
	سواران ترکان تنی هفت هشت			در آن دشت نخچیرگه بر گذشت		۳۵
	پی رخش دیدند بر مرغزار			که میگشت گرد لب جویبار
	چو بر دشت مر اسپ را یافتند			سوی بند کردنش بشتافتند
	سواران زهر سو برو تاختند			کمندی کمانی بر انداختند
	چو رخش آن کمند سواران بدید			بکردار شیر ژیان بر دمید
	دو تنرا بزخم لکد کرد پست			یکیرا سر از تن بدندان گسست		۴۰
	سه تن کشته شد زآن سواران چند			نیآمد سر رخشی جنگی ببند
	پس آنگه فگندند هر سو کمند			که تا کردن رخش جنگی ببند
	گرفتند و بردند پویان بشهر			همی هر کس از رخش جستند بهر
	چو بیدار شد رستم از خواب خوش			بکار آمدش بارهٔ دست کش
	بر آن مرغزار اندرون بنگرید			زههر سو همی بارگی را ندید		۴۵
	غمی گشت چون بارگی را نیافت			سراسیمه سوی سمنگان شتافت
	همی گفت که اکنون پیاده نوان			کجا پریم از ننگ تیره روان
	ابا ترکش وگرز بسته میان			چننن ترگ وشمشیر وببر بیان
	بیابان چگونه گذاره کنم			ابا جنگ جویتن چه چاره کنم
	گه گویند ترکان کاسپش که بود			تهمتن چنین خفته گشت وبمرد		۵۰
	کنون رفت باید ببیچارگی			بغم دل نهادن بیکبارگی
	کنون بست باید سلچ وکمر			بجائی نشانش ببایم مگر
	برفت اینچنین دل پر از درد ورنج			تن اندر بلا ودل اندر شکنج