شاهنامه (تصحیح ژول مل)/آمدن افراسیاب به ایران زمین

by فردوسی

آمدن افراسیاب به ایران زمین

	چو دشت از گیا گشت چون پرنیان			ببستند گردان توران میان		۱۳۰
	سپاهی برآمد زترگان وچین			همان گرزداران خاور زمین
	که آنرا میان وکرانه نبود			همان بخت نوذر جوانه نبود
	چو لشکر بنزدیک جیحون رسید			خبر نزد پور فریدون رسید
	سپاه وجهاندار بیرون شدند			زکاخ همایون بهامون شدند
	براه دهستان نهادند روی			سپهدارشان قارن رزم جوی		۱۳۵
	شهنشاه نوذر پس پشت اوی			جهانی سراسر پر از گفت وگوی
	چو لشکر بنزد دهستان رسید			چنان شد که خورشید شد ناپدید
	سراپردهٔ نوذر شهریار			کشیدند بر دشت پیش حصار
	چو اندر دهستان بیآراست جنگ			برین بر نیآمد فراوان درنگ
	که افراسیاب اندر ایران زمین			دو سالار گرد از دلیران کزین
	شماساس ودیگر خزروان کرد			زلشکر سواران بدیشان سپرد
	زجنگ آوران مرد چون سی هزار			برفتند شایستهٔ کارزار
	سوی زابلستان نهادند روی			زکینه بدستان نهادند روی
	خبر بد که سام نریمان بمرد			همی دخمه سازد ورا زال کرد
	وزآن سخت شادان شد افراسیاب			بدید آن که بخت اندر آمد زخواب		۱۴۵
	بیآمد چو پیش دهستان رسید			برابر سراپردة برکشید
	سپهرا که دانست کردن شمار			تو شو چار صد بار بشمر هزار
	بجوشید گفتی همه ریگ وشخ			سراسر بیابان چو مور وملخ
	ابا شاه نوذر صد وچل هزار			همانا که بودند جنگی سوار
	بلشکر نگه کرد افراسیاب			هیونی برافگند هنگام خواب		۱۵۰
	یکی نام بنبشت نزد پشنگ			که جستیم نیکی وآمد بچنگ
	همه لشکر نوذر ار بشمریم			شکارند یکسر کجا بشکریم
	دگر سام رفت از پس شهریار			همانا نیآید بدین کارزار
	مرا بیم ازو بد به ایران زمین			چو او شد از ایران بخواهیم کین
	ستودان همی سازدش زال زرّ			ندارد همی جنگ را پای وپرّ		۱۵۵
	همانا شماساس در نیمروز			نشستست با تاج گیتی فروز
	بهر کار هنگام جستن نکوست			زدن رای با مرد هشیار دوست
	چو کاهل شود مرد هنگام کار			ازین پس نیآید چنین روزگار
	هیون تگاور برآورد پرّ			بشد نزد سالار خورشید فرّ