شاهنامه (تصحیح ژول مل)/آشتی خواستن پشنگ از کیقباد

by فردوسی

آشتی خواستن پشنگ از کیقباد

	سپهدار توران دو دیده پر آب			شکفتی فرومانده زافراسیاب
	که چندین سخنهاش یاد آمدست			روانش همی سوی داد آمدست		۱۴۰
	یکی مرد بینا دلی برگزید			به ایران فرستاد چون آن سزید
	یکی نامه بنوشت ارتنگ وار			برو کرده صد گونه رنگ ونگار
	بنام خداوند خورشید وماه			که او داد بر آفرین دستگاه
	وزو بر روان فریدون درود			کزو گشت این تخم ما تار وپود
	کنون بشنو این نامور کیقباد			سخن گویم از رای شاهی وداد		۱۴۵
	گر از تور بر ایرج نیک بخت			بد آمد پدید از پی تاج وتخت
	برآن بر نمی راند باید سخن			نه باید که پرخاش ماند به بن
	گر این کینه از ایرج آمد پدید			منوچهر سر تا سر آن کین کشید
	بر آن هم که گرد آفریدون نخست			کجا راستی را ببخشش بجست
	سزد گر بمانیم ما هم بر آن			نگردیم از آئین وراه سران		۱۵۰
	زخرگاه تا ماورا النهّر بر			که جیحون میانست اندر گذشت
	بر وبوم ما بود هنگام شاه			نکرد اندر آن مرز ایرج نگاه
	همان بخش ایرج بد ایران زمین			که از آفریدون بدش آفرین
	از آن گر بگردیم وجنگ آوریم			جهان بر دل خویش تنگ آوریم
	بود زخم شمشیر وخشم خدا			نیابیم بهره بهر دو سرای		۱۵۵
	دگر همچنان چون فریدون گرد			بسلم وبتور وبه ایرج سپرد
	به بخشیم از آن پس نجوئیم کین			که چندین بلا خود نیرزد زمین
	سر ژندهٔ زال چون برف گشت			زخون یلان خاک شنگرف گشت
	سرنجام هم جز ببالای خویش			نباید کس بهره از جای خویش
	بمانیم روز پسین زیر خاک			سراپای کریاس وجای مغاک		۱۶۰
	دگر آزمندیست اندروه ورنج			شدن تنگ دل زین سرای سپنج
	مگر رام گردد بدین کیقباد			سر مرد بخرد نگردد زداد
	کس از ما نبینند جیحون بخواب			وز ایران نیآیند ازین سوی آب
	مگر با درود وپیام وسلام			دو کشور شود زین سخن شادکام
	چو نامه بمهر اندر آورد شاه			فرستاد نزدیک ایران سپاه		۱۶۵
	هم از گوهر وتاج و هم تخت زر			هم از خوبرویان زرّین کمر
	از اسپان تازی بزرّین ستام			هم از تیغ هندی به سیمین نیام
	بیآمد فرستاده نزد قباد			هم آنگاه پیغام ونامه بداد
	چو شاه جهاندار نامه بخواند			بپاسخ سخنها فراوان براند
	که از ما نبد پیش دستی نخست			از افراسیاب آمد این کین درست		۱۷۰
	زتور اندر آمد نخستین ستم			که شاهی چو ایرج شد از تخت کم
	بدین روزگار اندر افراسیاب			بیآمد به ایران وبگذاشت آب
	شنیدی که با شاه نوذر چه کرد			دل دام ودد شد پر از داغ ودرد
	زکینه به اغریرث پر خرد			نه آن کرد کز مردمی بر خورد
	زکردار بد گر پشیمان شوید			بنوئی زسر باز پیمان شوید		۱۷۵
	مرا نیست از کینه آزار ورنج			بسیچیده ام در سرای سپنج
	شمارا سپارم از آن روی آب			مگر باید آرامش افراسیاب
	بنوئی یکی باز پیمان نوشت			بباغ بزرگی درختش بکشت
	فرستاده آمد بسان پلنگ			رسانید نامه بنزد پشنگ
	بنه بر نهاد وسپهرا براند			همی گرد بر آسمان بر فشاند		۱۸۰
	زجیحون گذر کرد ماننده باد			وز آن آگهی شد بر کی قباد
	از آن گشت شادان دل شهریار			که دشمن شد از پیش بی کارزار
	بدو گفت رستم که ای شهریار			مجوی آشتی درگه کارزار
	نبود آشتی پیش از آوردشان			بدین زور گرز من آوردشان
	چنین گفت با نامور کیقباد			که چیزی ندیدم نکوتر زداد		۱۸۵
	نبیر فریدون فرّخ پشنگ			بسیری همی سر پیچد زجنگ
	سزد گر هر آنکس که دارد خرد			بکژّی وناراستی ننگرد
	ززابلستان تا بدریای سند			نوشتیم عهدی ترا بر پرند
	تو شو تخت با افسرر نیمروز			همی دار ومی باش گیتی فروز
	وز آن روی کابل بمهراب ده			سراسر سنانت بزهر آب ده		۱۹۰
	کجا پادشاهیست بی جنگ نیست			وگر چند روی زمین تنگ نیست
	بسی خلعت آراست شاه رمه			بزال وبرستم بداد آن همه
	سرش را بیآراست با تاج زر			همان گردگاهش بزرّین کمر
	زیک روی گیتی مرورا سپرد			ببوسید روی زمین مرد گرد
	وز آن پس چنین گفت فرّخ قباد			که بی زال تخت بزرگی مباد		۱۹۵
	بیک موی دستان نیرزد جهان			که او ماندمان یادگار مهان
	نهادند مهد از بر پنج پیل			زپیروزه رخشانتر از آب نیل
	بگسترد زربفت بر مهد زر			یکی گنج کش کس ندانست مر
	یکی جامة شهریاری بزر			زیاقوت وپیروزه تاج وکمر
	فرستاد نزدیک دستان سام			که خلعت مرا زین فزون بود کام		۲۰۰
	اگر باشدم زندگانی دراز			ترا من کنم در جهان بی نیاز
	همان قارن گرد و کشواد را			چو خرّاد وبرزین وپولاد را
	برافگند خلعت چنانچون سزید			کسی را که خلعت سزاوار دید
	زدیبا ودینار وتیغ وتبر			کرا بود در خور کلاه وکمر