شاهنامه (تصحیح ترنر ماکان)/آغاز کتاب
ظاهر
بسم اللّه الرحمن الرحیم
بنامِ خداوندِ جان و خرد | کزین برتر اندیشه برنگذرد | |||||
خداوندِ نام و خداوندِ جای | خداوندِ روزیده رهنمای | |||||
خداوندِ گیهان و گردان سپهر | فروزندهٔ ماه و ناهید و مهر | |||||
ز نام و نشان و گمان برتر است | نگارندهٔ بر شده گوهر است | |||||
به بینندگان آفریننده را | نبینی مرنجان دو بیننده را | |||||
نیابد بدو نیز اندیشه راه | که او برتر از نام و از جایگاه | |||||
سخن هر چه زین گوهران بگذرد | نیابد بدو راه جان و خرد | |||||
خرد را و جان را همی سنجد او | در اندیشهٔ سخته کی گنجد او | |||||
ستودن نداند کس او را چو هست | میان بندگی را ببایدت بست | |||||
خرد گر سخن برگزیند همی | همان را ستاید که بیند همی | |||||
بدین آلت رای و جان و روان | ستود آفریننده را کی توان | |||||
بهستیش باید که خستو شوی | ز گفتار بیکار یک سو شوی | |||||
پرستنده باشی و جوینده راه | به فرمانها ژرف کردن نگاه | |||||
توانا بود هر که دانا بود | ز دانش دل پیر برنا بود | |||||
از این پرده برتر سخنگاه نیست | به هستیش اندیشه را راه نیست |