سنایی غزنوی (قصاید و قطعات)/مرا شهابی گر هجو کرد صد خروار

از ویکی‌نبشته
سنایی غزنوی (قصاید و قطعات) از سنایی غزنوی
(مرا شهابی گر هجو کرد صد خروار)
  مرا شهابی گر هجو کرد صد خروار نیافت خواهد پاسخ ز لفظ من تنگی  
  دراز کاری دارم که هر سگی را من بهر خروشی خواهم همی زدن سنگی  
  خواندم حکایتی ز کتابی که جمع کرد اندر حکایت خلفا زید باهلی  
  گفتا که داد مامون یک شب دو بدره زر بر نغمت سحاق براهیم موصلی  
  کس کرد و باز خواست دگر روز بدره‌ها گفتا فساد باشد و نوعی ز جاهلی  
  «هو ینصرف» لقبش نهادند مردمان واندر زبان گرفتش هر کس به مدخلی  
  لاینصرف تویی ز بزرگان روزگار وینک ز نام خویش مر این را دلایلی  
  در نحو وزن افعل لاینصرف بود نام تو احمدست به میزان افعلی  
  ای کاشکی ز مادر گیتی نزادمی یا پس چو زاده بودم جان را بدادمی  
  چون زادم و ندادم جان آن گزیدمی کاندر دهان خلق به نیکی فتادمی  
  نیکو چو نیست یافتمی باری از جهان آخر کسی که رازی با او گشادمی  
  امروز بس زدی پس و بسیار بدترم فردا مباد گر بود او من مبادمی  
  خود درشتی گر ببیند کور چشم و کور دل خواه با او مردمی کن خواه با او کژدمی  
  هر که از بی‌چشم دارد مردمی و شرم چشم همچنان باشد که دارد چشم ز ارزن گندمی  
  مردمی کردن کی آید از خری کز روی طبع چشم او بی‌مردمست و جسم او بی‌مردمی  
  احوال خود چه عرض کنیم هر زمان همی بینم مضرت تن و نقصان جان همی  
  منزل چه سازد و چکند رخت بیشتر آن را که رفت باید با کاروان همی  
  گوگرد سرخ خواست ز من سبز من پریر در پیشش ار نیافتمی روی زردمی  
  خود سهل بود سهل که گوگرد سرخ خواست گر نان خواجه خواستی از من چه کردمی