| | | | | | |
|
ای همه جانها ز تو پاینده جان چون خوانمت |
|
چون جهان ناپایدار آمد جهان چون خوانمت |
|
|
ای هم از امر تو عقل و جان بس اندر شوق و ذوق |
|
در مناجات از زبان عقل و جان چون خوانمت |
|
|
هر چه در زیر زمان آید همه اسمست و جسم |
|
من ز من بی هیچ عذری در زمان چون خوانمت |
|
|
آسمانها چون زمین مرکب دربان تست |
|
با چنین اجلال و رتبت آسمان چون خوانمت |
|
|
آنکه نام او مکان آمد ندارد خود مکان |
|
پس تو دارندهی مکانی در مکان چون خوانمت |
|
|
آنچه در صدرست در لولوش کسی می ننگرد |
|
من برون چون لولیان بر آستان چون خوانمت |
|
|
چون تویی سود حقیقی دیگران سودای محض |
|
پس چو مشتی خس برای سوزیان چون خوانمت |
|
|
علم تو خود بام عقل و کعبهی نفسست و طبع |
|
من چو حج گولان به زیر ناودان چون خوانمت |
|
|
«این» و «آن» باشد اشارت سوی اجسام کثیف |
|
تو لطیفی در عبارت «این» و «آن» چون خوانمت |
|
|
آنچه دل داند حدوث است آنچه لب گوید حروف |
|
من ز دل چون دانمت یا از زبان چون خوانمت |
|
|
از ورای «کن فکان» آمد پس از تخییل خویش |
|
در مناجات از فضولی «کن فکان» چون خوانمت |
|
|
بیزبان چون تیر خواهی تا ترا خوانند بس |
|
من سنایی با زبانی چون سنان چون خوانمت |
|
|
ای شده پیر و عاجز و فرتوت |
|
مانده در کار خویشتن مبهوت |
|
|
داده عمر عزیز خویش به باد |
|
شده راضی ز عیش خویش به قوت |
|
|
متردد میان جبر و قدر |
|
غافل از عین عزت جبروت |
|
|
ملکوت جهان نخست بدان |
|
پس خبر ده ز مالک ملکوت |
|
|
مگذر از حکم «آیةالکرسی» |
|
سنگ بفگن چو یافتی یاقوت |
|
|
آل موسی و آل هارون را |
|
چون ز لاهوت دان جدا ناسوت |
|
|
نشنیدی که چون نهان گردد |
|
سر حق با سکینه در تابوت |
|
|
جز سنایی که داند این حکمت |
|
با چنین حکمت سخن مسکوت |
|