| | | | | | |
| |
چرا چو روز بهار ای نگار خرگاهی |
|
بر این غریب نه بر یک نهاد و یک راهی |
|
| |
گهی به لطف چو عیسا مرا کنی فلکی |
|
گهی به قهر چو یوسف کنی مرا چاهی |
|
| |
گهی به بوسه امیرم کنی به راهبری |
|
گهی به غمزه اسیرم کنی به گمراهی |
|
| |
گه از مسافت با روغنی کنی آبی |
|
گه از لطافت با کهربا کنی کاهی |
|
| |
به دست رد و قبول تو چون به دست کریم |
|
عزیز و خوارم چون سیم قل هو الاهی |
|
| |
به مار ماهی مانی نه این تمام و نه آن |
|
منافقی چکنی مار باش یا ماهی |
|
| |
ندیده میوه‌ای از شاخ نیکوییت وز غم |
|
شکوفه‌وار شدم پیر وقت برناهی |
|
| |
به نوک غمزه‌ی ساحر مباش غره چنین |
|
که هست خصم ستم ناوک سحرگاهی |
|
| |
از این شعار برون آی تا سوی دلها |
|
بسان شعر سنایی شوی به دلخواهی |
|
| |
حدیث کوته کردم که این حدیث ترا |
|
چو عمر دشمن سلطان نکوست کوتاهی |
|
| |
یمین دولت بهرامشاه بن مسعود |
|
که هست چست بر او خلعت شهنشاهی |
|
