| | | | | | |
| |
جوینده‌ی جان آمده ای عقل زهی کو |
|
دلخواه جهان آمده‌ای قوم خهی کو |
|
| |
آمد سبب عشق در اصحاب دلی کو |
|
آمده که بیجاده در آفاق کهی کو |
|
| |
این نعمت جان را که به ناگاه در آمد |
|
ای سرد مزاجان ز دل و جان شرهی کو |
|
| |
این نطع پر از اسب و پیاده و رخ و پیلست |
|
بر نطع شما آخر فرزین و شهی کو |
|
| |
چون نیست قبولی به سوی درد شما را |
|
در ماتم بی‌دردی تاریک رهی کو |
|
| |
ای زخمه زنان شد چو بهشتی ز رخش صدر |
|
در صدر بهشت از ره داوود رهی کو |
|
| |
عیسی و خرش هر دو چو در مجلس مااند |
|
آنرا چو سماع آمد این را گیهی کو |
|
| |
گفتند که آن روی چو مه را شبهی هست |
|
آن سلسلهای شبه گوان را شبهی کو |
|
| |
در روز و شب چرخ چو زلف و رخ او کو |
|
روز و شب پیوسته به زیر کلهی کو |
|
| |
صاحب خبری رنگ سپیدست و سیاه‌ست |
|
این هر دو چو آن هر دو سپید و سیهی کو |
|
| |
جز چهره و جز غمزه‌ی او در صف ایام |
|
روی همه‌ی دولت و پشت سپهی کو |
|
| |
ای خازن فردوس بگو کز پی نزهت |
|
در خلد برین روی چنین جایگهی کو |
|
| |
بر گوشه‌ی خورشید جز این یوسف جان را |
|
با آب گره کرده نگونسار چهی کو |
|
| |
معتوه شد از جستن معشوق سنایی |
|
خود در دو جهان سوخته‌ی بی عتهی کو |
|
| |
در کارگه جور گرفتم که چو او هست |
|
در بارگه عدل چو بهرام شهی کو |
|
| |
بهرام فلک را ز پی قبله و قبله |
|
چون پایگهش پیشگه هیچ مهی کو |
|
| |
خردان و بزرگان فلک را به گه سعد |
|
جز با شه ما باد گران پنج و دهی کو |
|
| |
دلی از خلق عالم بی‌غمی کو |
|
برون از عالم دل عالمی کو |
|
| |
درین عالم دم و غم جفت باید |
|
مرا غم هست باری همدمی کو |
|
| |
نگویی تا که درد عاشقی را |
|
بجز مرگ از دواها مرهمی کو |
|
| |
به عشق اندر ز بیم هجر بنمای |
|
که از خلق عالم خرمی کو |
|
| |
اگر مردان عالم کمزنانند |
|
ترا زان کمزدن آخر کمی کو |
|
| |
حکایت چند از ابلیس و آدم |
|
همه ابلیس گشتند آدمی کو |
|
| |
جهان دیو طبیعت جمله بگرفت |
|
دریغا از حقیقت رستمی کو |
|
| |
اگر دعوی کنی در ملک بنمای |
|
که در انگشت ملکت خاتمی کو |
|
| |
سلیمان‌وار اگر خواهی همی ملک |
|
ز بادت خنگ و ز ابرت ادهمی کو |
|
| |
چو در دین بر خلاف امر و نهیی |
|
ز کامت ناله‌ی زیر و بمی کو |
|
| |
همه سور هوای نفس سازند |
|
ز آه و درد دینشان ماتمی کو |
|
| |
به شرع اندر ز بهر طوف کعبه |
|
ز چینی و ز زنگی محرمی کو |
|
| |
بجز در عالم تسلیم و تحقیق |
|
دلی پر غم و پشت پر خمی کو |
|
| |
ز بهر عدت گور و قیامت |
|
ترا در چشم دل نار و نمی کو |
|
| |
چو در نی بست تن ایمن نشستی |
|
ز دل در جان جانت طارمی کو |
|
| |
همه گوینده‌ی فسق و فجوریم |
|
ز هزل و ژاژ گفتن با کمی کو |
|
| |
براهیمان بسی بودند لیکن |
|
بگو تا چون خلیل و ادهمی کو |
|
| |
به عالم در فراوان سنگ و چاهست |
|
ولی چون عیسی‌بن مریمی کو |
|
| |
سنایی‌وار در عالم تو بنگر |
|
ز بهرش ارحمی و ترحمی کو |
|
| |
اگر فارغ شدی در دین ز دنیا |
|
بست رخ بی ریا دل بی غمی کو |
|
