| | | | | | |
|
بیخ اقبال که چون شاخ زد از باغ هنر |
|
گر چه پژمرده شود باز قبول آرد بر |
|
|
دولت با هنران را فلک مرد افگن |
|
زند آسیب ولیکن نکند زیر و زبر |
|
|
گوشمالی دهد ایام ولیکن نه به خشم |
|
تا هنر با خرد آمیخته گردد ز عبر |
|
|
کی ز دوران فلک طعمهی تقدیر شود |
|
هر کرا بهر هنر بخت بپرورد به بر |
|
|
ز بر عرش زند خیمهی اقبال و محل |
|
هر کرا بدرقه بخت آمد و همخوابه ظفر |
|
|
از قفا خوردن ایام چه ننگ آید و عار |
|
که هم اسباب بزرگیست هم آیات خطر |
|
|
مرد در ظلمت ایام گهر یابد و کام |
|
که به ظلمت گهر اسپرد همی اسکندر |
|
|
کار چون راست بود مرد کجا گیرد نام |
|
از چنین حادثهها مردان گردند سمر |
|
|
مرد آسیب فلک یابد کاندر دو صفت |
|
همچنو عنصر نفع آمد و سرمایهی ضر |
|
|
هیچ نامرد مخنث که شنیدست به دهر |
|
کز هنر در خور تاج آمد و آن منبر |
|
|
شیر پرزور نه از پایهی خواریست به بند |
|
سگ طماع نه از بهر عزیزیست به در |
|
|
سخت بسیار ستارهست بر این چرخ ولیک |
|
پس سیه جرم نگردند مگر شمس و قمر |
|
|
از هنر بود که در طالع سرهنگ جلیل |
|
چشم زخم فلکی کرد به ناگاه اثر |
|
|
هم از آن چرخ چو آن مدت ناخوش بگذشت |
|
اخترش کرد بدان طالع فرخنده نظر |
|
|
که گرش دایره کین ور شود از نقطهی بخت |
|
بشکند دایره را قوت بختش چنبر |
|
|
رتبت و شعر و رهی پروری و جبهت ملک |
|
طاهربن علی آن صاحب کلک و خنجر |
|
|
آنکه تا چرخ ز تقدیر فلک حامه گشت |
|
نه چنو زاد و بزاید به همه عمر دگر |
|
|
آنکه مر ملک ملک را ز نکو رایی و داد |
|
دست بنهاد چو در عمر خود از عدل عمر |
|
|
هر که در سایه گه دولت او گام نهاد |
|
کند از مسکن او حادثهی چرخ حذر |
|
|
هر کرا شاخ بزرگیش برو چنگ آویخت |
|
خلعت و بخشش و عز یابد از آن شاخ ثمر |
|
|
همچو سرهنگ محمد پسر مرد آویز |
|
که همی محمدت و مردی ازو گیرد فر |
|
|
آنکه زان حادثه زو شرم زده بود قضا |
|
آنکه زین موهبه زو شادروان گشت قدر |
|
|
آن هنرمند جوانی که چو در بست میان |
|
فلک پیر گشاید پی دیدنش بصر |
|
|
و آن خردمند جوانی که چو دو لب بگشاید |
|
خانهی عقل دو صد کله ببندد ز درر |
|
|
مایه ور گشته ز تحصیل کفش خرد و بزرگ |
|
سودها برده ز آثار دلش ماده و نر |
|