| | | | | | |
|
با چشم چو بحرم ز گهر خنده نگاری |
|
با عیش چو زهرم به شکر بوسه شکاری |
|
|
برگرد بناگوش چو عاجش خط مشکین |
|
چون دای رخ کز شب بکشی گرد نهاری |
|
|
خورشید نماینده بتی ماه جبینی |
|
کافور بناگوش مهی مشک عذاری |
|
|
خوبی خطش بین که بر آن روی چو لاله |
|
کرده ز ره غالیه آساش حصاری |
|
|
از تیر مژهی کوه گذارش دل عاشق |
|
خسته شده و پر خون همچون گل ناری |
|
|
با دو لب چون باده و با چشم چو نرگس |
|
با دو رخ چون لاله و با زلف چو قاری |
|
|
در زلفش از آن دو رخ چون لاله نشاطی |
|
در چشمش از آب دو لب چون باده خماری |
|
|
زین عشوه فروشندهی پیوسته دروغی |
|
زین بیهده اندیشهی بگسسته فساری |
|
|
چون آبی و چون سیب ازین صد تنه حوری |
|
چون نار و چو نارنگ ازین ده له یاری |
|
|
آتش به تن و جان جهانی زده و آن گه |
|
چون آب نبینیش به یک جای قراری |
|
|
اینجای ز بی رحمی دلسوخته قومی |
|
و آنجای ز بی شرمی بر ساخته کاری |
|
|
هم جان سر او که از آن ماه نخواهم |
|
جز بوس و کناری و حدیثی و نظاری |
|
|
ور خواهم ازو بوس و کناری ز بخیلی |
|
چون صبر من از من کند آن ماه کناری |
|
|
اینک که یکی هفتست کان ماه دو هفته |
|
کردست کناره ز پی بوس و کناری |
|
|
امروز بدیدمش به نومیدی گفتم |
|
کز ریش منت شرم همی ناید باری |
|
|
دو لعل ز هم باز گشاد از سر طعنه |
|
افروخت درین دل ز سر شوخی ناری |
|
|
گفتا که برو بیش مکن خواجه سنایی |
|
با ما چه حسابت ترا یا چه شماری |
|
|
سیمای تو حقا که چو زر باشد بی سیم |
|
گلزار نیابی تو مشو در گلزاری |
|
|
بی سیم ازین باغ بر آراسته دانم |
|
والله که نیابی تو ازین گلبن خاری |
|
|
گفتم که ندارم چکنم گفت نگارم |
|
خواهی که شود کار تو ناگه چو نگاری |
|
|
در پردهی اندیشه بیارای عروسی |
|
پس جلوه کنش پیش مهی شاه تباری |
|
|
آن آیت احسان و شرف زنگی محسن |
|
کاسوده شده از رستهی احسانش دیاری |
|
|
آن بحر گهر پاش که نسرشت طبایع |
|
همچون گهر اندر گهرش عیب و عواری |
|
|
آن شمس عطابخش که ننهاد عناصر |
|
همچون فلک اندر گهرش دود و بخاری |
|
|
دوزخ شود از آتش سعیش چو بهشتی |
|
گلبن شود از قوت عونش چو چناری |
|
|
حزمش کند اندر شکم خاک مقامی |
|
حلمش کند اندر گهر باد قراری |
|
|
حقا که به یک لحظه ازین هر دو برآید |
|
در آتش و در آب قراری و وقاری |
|
|
ای زاده ز تو طبع تو از سور سروری |
|
وی داده به تو بخت تو از مهر مهاری |
|
|
در روی سخا از دل چون بحر تو آبی |
|
وندر دل بخل از کف چون ابر تو ناری |
|
|
چون ذات هنر نیست در اوصاف تو عیبی |
|
چون فعل خردنیست در اعمال تو عاری |
|
|
نه دایره یک لحظه کناره کند از سیر |
|
گر بروزد از موکب عزم تو غباری |
|
|
چون لعل فسرده شود آب همه دریا |
|
گر تاب دهد آتش عزم تو شراری |
|
|
ای مرحکما را ز یسار تو یمینی |
|
وی مر شعرا را ز یمنین تو یساری |
|
|
بر اسب امید آمده مجدود سنایی |
|
در زیر پی از بهر کفت راهگذاری |
|
|
زیرا که ز بیپیرهنی از قبل شرم |
|
در خانه چو خفاش بدو مانده بشاری |
|
|
از بهر چه گویند فضولان به یکی کنج |
|
چون شپرکی ساخته از روز حصاری |
|
|
ای خواجهی با جود بدان از قبل آنک |
|
دارم طمع از جود تو زین شعر شعاری |
|
|
کاین سینه و پستان چو دو خرمن لاله |
|
گشتست ز سرما چو یکی شاخ چناری |
|
|
چون قله دو پستانگه و چون شیر یکی ناف |
|
چون ماه یکی خفته و چون زهره زهاری |
|
|
چون گردهی پیه تنک آن کون چو دنبه |
|
از پارهی شلوار برون آمده پاری |
|
|
از پارهی شلوار همی تابد لعلش |
|
چون از تنکی شیشه بتابد گل ناری |
|
|
از نازکی و تازگی و فربهی او |
|
گوی چو نگاری که نگنجد به کناری |
|
|
بی موی و در و دوغ فرود آمده مشکی |
|
چون شیر و درو موی پدید آمده تاری |
|
|
وندر بن این سفجهی سیمین کفیده |
|
نابوده و نامیخته آهخته خیاری |
|
|
ناداده یکی بوسه چنان کاید ازین لب |
|
این فربه ما بر لب و بر فرق نزاری |
|
|
ارزد برت ای کون همه خوبان دیده |
|
این شخص به دراعه و این کون به ازاری |
|