| | | | | | |
|
ای ایزدت را رحمت آفریده |
|
در سایهی لطف بپروریده |
|
|
ای نور جمالت از رخ تو |
|
انگشت اشارت کنان بریده |
|
|
آوازهی تو در هوای وحدت |
|
پیش از ازل و ابد خنیده |
|
|
عرشی که سر آسیمه بود ز اول |
|
در زیر قدمهایت آرمیده |
|
|
بر فرش خرد گرد بر نشسته |
|
تا عشق بساط تو گستریده |
|
|
اندر ازل از بهر چاکرت خود |
|
لبیک همه عاشقان شنیده |
|
|
ای دست فرو شسته ز آفرینش |
|
گشته ملکی هر کجا که دیده |
|
|
بی روی تو عقلی ندیده صبحی |
|
از مشرق روحالقدس دمیده |
|
|
بی زلف تو جانی ندیده دینی |
|
با کفر عزازیل آرمیده |
|
|
لاغر شده عقل از همه فضولی |
|
از بس که ز تو فاقهها کشیده |
|
|
فربی شده روح از همه معانی |
|
از بس که ز بستان تو چریده |
|
|
آنجا که تو بر خوانده و زند و پازند |
|
زردشت به مخرق زبان بریده |
|
|
با داد تو اندر جهان نیابند |
|
جز چشم بتان هیچ پژمریده |
|
|
آنجا که کریمیت خوان نهاده |
|
ابلیس طفیلی بدو رسیده |
|
|
و آنجا که سمند تو سم نموده |
|
آدم علم خویش خوابنیده |
|
|
مردم تویی از کل آفرینش |
|
در آینهی چشم اهل دیده |
|
|
موسی به کنار تو برنشسته |
|
از نیل و عصا آدمش کشیده |
|
|
فراش تو نوح از نهیب طوفان |
|
در زورق اقبال تو خزیده |
|
|
در برزگریت آمده براهیم |
|
ریحان و گل از آتشش دمیده |
|
|
موسی به سقاییت بوده روزی |
|
بس باده که از جام تو چشیده |
|
|
از چاکری تو براق عیسی |
|
چون شمس به چارم فلک رسیده |
|
|
از لطف تو عقل اندر آفرینش |
|
ناخوانده ترا نام آفریده |
|
|
در پیش قدت چون الف بگویم |
|
در کامم دالی شود خمیده |
|
|
لعل تو بسی توبهها شکسته |
|
جزع تو بسی پردهها دریده |
|
|
در زلف تو سیصد هزار خم هست |
|
در هر چم او یوسفی چمیده |
|
|
در مجلس تو جبرییل سامی |
|
بر درت مگس گیر بر تنیده |
|
|
در رستهی سنت سنایی از دل |
|
داده خرد و عشق تو خریده |
|