سلامان و ابسال/حکایت تعبیر معبر خواب آن ساده مرد را بر سبیل سخریه
(حکایت تعبیر معبر خواب آن ساده مرد را بر سبیل سخریه)
(و استهزا و درست آمدن تعبیر بی شایبهٔ تبدیل و تغییر)
| ۲۶۵ | رفت پیش آن معبّر سادهٔ | از ره عقل و خرد افتادهٔ | ||||
| گفت دیدم صبحدم خود را بخواب | در دهی سرگشته ویران و خراب | |||||
| هر کجا از دور دیدم خانهٔ | بود بی دیوار و در ویرانهٔ | |||||
| چون نهادم در یکی ویرانه پای | کرد پای من درون گنج جای | |||||
| آن معبر گفت با مسکین بطنز | کای گرانمایه ز گنج کُنت کنز | |||||
| ۲۷۰ | آهنین نعلین اندر پا فگن | سنگ بر خارا شگاف و کوه کن | ||||
| هر زمان میکش بیک ویرانه رخت | پای خود را بر زمین میکوب سخت | |||||
| هر کجا پایت خورد غوطه بخاک | کن بناخنهای دست آن را مغاک | |||||
| چون دهی آن خاک را زینسان شکست | شک ندارم کافتدت گنجی بدست | |||||
| چون بصدق و اعتقاد آن ساده مرد | رفت و بر قول معبّر کار کرد | |||||
| ۲۷۵ | شد فرو در جست و جو نابرده رنج | در نخستین گام پای او بگنج | ||||
| صدق می باید بهر کاری که هست | تا فتد دامان مقصودت بدست | |||||
| گر فتد در صدقت اندک تاب و پیچ | جست و جوی تو همه هیچست و هیچ | |||||