سعدی (باب چهارم در تواضع)/سگی پای صحرا نشینی گزید

'

سعدی (باب چهارم در تواضع)  از سعدی (سگی پای صحرا نشینی گزید)

'

	سگی پای صحرا نشینی گزید		به خشمی که زهرش ز دندان چکید
	شب از درد بیچاره خوابش نبرد		به خیل اندرش دختری بود خرد
	پدر را جفا کرد و تندی نمود		که آخر تو را نیز دندان نبود؟
	پس از گریه مرد پراگنده روز		بخندید کای مامک دلفروز
	مرا گر چه هم سلطنت بود و بیش		دریغ آمدم کام و دندان خویش
	محال است اگر تیغ بر سر خورم		که دندان به پای سگ اندر برم
	توان کرد با ناکسان بدرگی		ولیکن نیاید ز مردم سگی