خاقانی (قطعات)/چشمهی خون ز دلم شیفتهتر کس را نی
ظاهر
چشمهی خون ز دلم شیفتهتر کس را نی | خون شو ای چشم که این سوز جگر کس را نی | |||||
تنم از اشک به زر رشتهی خونین ماند | هیچ زر رشته ازین تافتهتر کس را نی | |||||
هیچ کس عمر گرامی نفروشد به عدم | سر این بیع مرا هست اگر کس را نی | |||||
درد دل بر که کنم عرضه که درمان دلم | کیمیایی است کز او هیچ اثر کس را نی | |||||
آن جگر تر کن من کو که ز نادیدن او | خشک آخورتر ازین دیدهی تر کس را نی | |||||
غم او بر دل من پردهی زنگاری بست | کس چو داند که بر این پرده گذر کس را نی | |||||
آه و دردا که چراغ من تاریک بمرد | باورم کن که ازین درد بتر کس را نی | |||||
غلطم من که چراغی همه کس را میرد | لیک خورشید مرا مرد و دگر کس را نی | |||||
دل خاقانی ازین درد درون پوست بسوخت | وز برون غرقهی خون گشت خبر کس را نی | |||||
نیست در موکب جهان مردی | نیست بر گلبن فلک وردی | |||||
پدر مکرمت ز مادر دهر | فرد مانده است، بینوا فردی | |||||
رصد روز و شب چه میباید | که ندارد ره کرم گردی | |||||
چیست از سرد و گرم خوان فلک | جز دو نان این سپید و آن زردی | |||||
درد بخل است جان عالم را | الامان یارب از چنین دردی | |||||
من که خاقانیم ز خوان فلک | دست شستم که نیست پس خوردی | |||||
ناجوان مردم ار جهان خواهم | که ندارد جهان جوان مردی | |||||
همتم رستمی است کز سر دست | دیو آز افکند به ناوردی | |||||
خواجهای وعدهی نوالم داد | بر زبان عزیزتر مردی | |||||
گفتم آن مرد را که به دلت | بپذیرم یکی ره آوردی | |||||
که بسا مخلصا که شربت زهر | نوش کرد از برای همدردی | |||||
خواجه وعده وفا نکرد و وفا | کی کند هیچ بخل پروردی | |||||
گرچه او سرد کرد خاطر من | گرم شد هم نگفتنش سردی | |||||
دل که آزرد اگر بدانستی | کو کسی نیست هم نیازردی | |||||
دیر دانست دل که او کس نیست | ورنه از نیست یاد چون کردی |