خاقانی (قطعات)/من این دو لفظ مثل سازم از کلام عوام
ظاهر
من این دو لفظ مثل سازم از کلام عوام | به قوت آنکه ز هر شوخ چشمم آید خشم | |||||
که مرد را رگ چشم است بسته بر رگ کون | که چون برید رگ کون بریده شد رگ چشم | |||||
بیش بیش است فضل خاقانی | دولتش کم کم آمد از عالم | |||||
کار عالم همه شتر گربه است | که دهد فضل بیش و دولت کم | |||||
آنچه افتاد چند بار مرا | پند نگرفتم ای فلان که منم | |||||
آنچه هستم چرا نمیگویم | گفتم ای خام قلتبان که منم | |||||
شدهام سیر زین جهان زیراک | نیست خیری در این جهان که منم | |||||
که مرا هیچکس نمیداند | داند ایزد مرا چنان که منم | |||||
غم عمری که شد چرا نخورم | غم روزی ابلهانه خورم | |||||
بر سر روزی ارچه در خوابم | من غم خواب جاودانه خورم | |||||
وقت بیماری از اجل ترسم | نه غم چیز و آشیانه خورم | |||||
چار دیوار چون به زلزله ریخت | چه غم فوت آستانه خورم | |||||
موش گوید که چون درآید مار | غم جان نه دریغ خانه خورم | |||||
درد دل بود و درد تن بفزود | تا کی این درد بیکرانه خورم | |||||
چون ننالم؟ که در خرابی دل | غم تن و اندوه زمانه خورم | |||||
اسب نالد که در بلای لگام | غم مهماز و تازیانه خورم | |||||
ای طبیب از سفوفدان کم کن | کو نقوعی که در میانه خورم | |||||
چند با دانهی دل بریان | گل بریان و نار دانه خورم | |||||
من چو موسی ز ضعف کند زبان | گل چو دندان پیر شانه خورم | |||||
طین مختوم و تخم ریحان بس | مار و مرغم که خاک و دانه خورم | |||||
بس بس از دانه مرغ خواهم خورد | مرغ مالنگ و باسمانه خورم | |||||
یک دکانی فقاع اگر یابم | بهدل شربت سه گانه خورم | |||||
شربت مرد از آن دل سنگین | چون شراب از دل چمانه خورم | |||||
فقعیکاری از دکان غمش | همچو تریاک از خزانه خورم | |||||
زان فقاعی که سنت عمر است | رافضی نیستم چرا نخورم | |||||
منکوب طبعم آوخ و منکوس طالعم | بر عالم سبک سر از آن سر گران بوم | |||||
من کوب بخت بینم و منکوب از آن زیم | من کوس فضل کوبم، منکوس از آن بوم |