| | | | | | |
| |
خسروا خاقانی عذرا سخن هندوی توست |
|
هندوئی را ترک عذرا دادی احسنت ای ملک |
|
| |
او غلام داغ بر رخ عنبر درگاه توست |
|
عنبری را در دریا دادی احسنت ای ملک |
|
| |
خادمش گردند خاتونان خرگاه فلک |
|
تا ورا خاتون یغمادادی احسنت ای ملک |
|
| |
برقراخان شب و آقسنقر روز از شرف |
|
در طغان شاهیش طغرا دادی احسنت ای ملک |
|
| |
روی در دریای دولت، پشت بر کوه بقا |
|
کز جوار حضرتش جا دادی احسنت ای ملک |
|
| |
برگرفتی آب از خاک سیه خورشیدوار |
|
راوقش کردی و بالا دادی احسنت ای ملک |
|
| |
چون ز دار الظلم شروان ناتوانش یافتی |
|
شربت عدلش مصفا دادی احسنت ای ملک |
|
| |
چون غریبش یافتی چون عقل و چون عقل از جهان |
|
خانه‌ی بالاش ماوی دادی احسنت ای ملک |
|
| |
ساختی کاخ سلیمان جای بانوی سبا |
|
پس به دست مرغ گویا دادی احسنت ای ملک |
|
| |
مرغ را دیدی که عنقا مهر و زال اندیشه بود |
|
خانه‌ی رستم به عنقا دادی احسنت ای ملک |
|
| |
بهمن اسفندیاری کاخ رستم سیستان |
|
سیستان را بهمن‌آسا دادی احسنت ای ملک |
|
| |
خانه چون خلد است و من چون آدمم زیرا مرا |
|
حور گندم‌گون حسنا دادی احسنت ای ملک |
|
| |
نایب یزدان توئی امروز و چون یزدان مرا |
|
خلد بخشیدی و حورا دادی احسنت ای ملک |
|
| |
همه درگاه خسروان دریاست |
|
یک صدف نی و صد هزار نهنگ |
|
| |
کشتی آرزو درین دریا |
|
نفکند هیچ صاحب فرهنگ |
|
| |
یک گهر ندهد و به جان ستدن |
|
هر زمان باشدش هزار آهنگ |
|
| |
در پناه خرد نشین که خرد |
|
گردن آز راست پالاهنگ |
|
| |
تو و گنجی، مه صدر و مه ایوان |
|
تو و نانی، مه میر و مه سرهنگ |
|
