| | | | | | |
| |
به فلک تخته در ندوخته‌اند |
|
چشم خورشید بر ندوخته‌اند |
|
| |
کوه را در هوا نداشته‌اند |
|
شمس را بر قمر ندوخته‌اند |
|
| |
دیده بانان بام عالم را |
|
پرده‌ها بر بصر ندوخته‌اند |
|
| |
چرخ و انجم پلاس شام هنوز |
|
بر پرند سحر ندوخته‌اند |
|
| |
روز وشب را به عرض شام و شفق |
|
زرد وسرخی دگر ندوخته‌اند |
|
| |
آسمان را به جای دلق کبود |
|
ژنده تازه‌تر ندوخته‌اند |
|
| |
عالم آن عالم است و دهر آن دهر |
|
از قباشان کمر ندوخته‌اند |
|
| |
پس در داد بسته چون مانده‌است |
|
گر به مسمار در ندوخته‌اند |
|
| |
دیر گاهی است تا لباس کرم |
|
بهر قد بشر ندوخته‌اند |
|
| |
خود به پای رضا نبافته‌اند |
|
خود به دست نظر ندوخته‌اند |
|
| |
خلعتی کان ز تار و پود وفاست |
|
در زیان قدر ندوخته‌اند |
|
| |
بر تن ناقصان قبای کمال |
|
به طراز هنر ندوخته‌اند |
|
| |
هنری سرفکنده چون لاله است |
|
که کلاهش به سر ندوخته‌اند |
|
| |
بی هنر خوش چو گل که بر کمرش |
|
کیسه جز لعل تر ندوخته‌اند |
|
| |
یک سر سفله نیست کز فلکش |
|
بر کله صد گهر ندوخته‌اند |
|
| |
نیست آزاده را قبا نمدی |
|
که بر او پاره بر ندوخته‌اند |
|
| |
سگ حیزی بمرد در بغداد |
|
کفنش جز به زر ندوخته‌اند |
|
| |
ابره‌ی ما ز خام و خامان را |
|
جز نسیج آستر ندوخته‌اند |
|
| |
صبر میکن که جز به مردی صبر |
|
زهره را بر جگر ندوخته‌اند |
|
| |
دیده مگشا که جز برای کمال |
|
باز را چشم بر ندوخته‌اند |
|
| |
گور چشمی که بر تن یوز است |
|
از پی شیر نر ندوخته‌اند |
|
| |
جوشن عقل داده‌اند تو را |
|
صدره‌ی کام اگر ندوخته‌اند |
|
| |
پای در دامن قناعت کش |
|
کت لباس بطر ندوخته‌اند |
|
| |
بنگر احوال دهر خاقانی |
|
گرت چشم عبر ندوخته‌اند |
|
