خاقانی (قصاید)/ای کعبه‌ی جهان گرد، وی زمزم رسن در

by خاقانی

	ای کعبه‌ی جهان گرد، وی زمزم رسن در			زرین رسن نمایی چون زمزم آیی از بر
	همچون دهان زمزم دندانه باد چشمم			گر نیستی به چشمم با سنگ کعبه همبر
	ای نورزای چشمه دیدی که چند دیدم			در چاه شر شروان ظلمات ظلم بیمر
	ذره چه سایه دارد آن سایه‌ام به عینه			زرین رسن فرو کن وز چه مرا برآور
	من نخلم و تو مریم، من عازرم تو عیسی			نخل از تو گشت تازه جان از تو یافت عازر
	سرگشته کرد چرخم چون بادریسه			فریاد ازین فسونگر زن فعل سبز چادر
	آن پسته دیده باشی همچون کشف به صورت			آن استخوانش بیرون و آن سبزی اندرون در
	گر چون کشف کشم سر در استخوان سینه			سایه نیفتد از من بر چشم هیچ جانور
	ای دایگان عالم دیدی کز اهل شروان			از کوزه‌ی یتیمان هستم شکسته سرتر
	هم دیده‌ای که از جان درگاه سیف دین را			چون کاسه‌ی غریبان حلقه به گوشم ایدر
	ای آب خضر و آتش، موسی و باد عیسی			داری ز خاک دربند اجلال و عزت و فر
	پارم به مکه دیدی آسوده دل چو کعبه			رطب اللسان چو زمزم بر کعبه آفرین گر
	شعرم به زر نوشتند آنجا خواص مکه			بر بی‌نظیری من کردند حاج، محضر
	امسال بین که رفتم زی مکه‌ی مکارم			دیدم حریم حرمت کعبه در او مجاور
	شهری که شیب و بالا دریا و کوه دارد			کوهش اساس نعمت بحرش غریق گوهر
	با الله که خاک دربند اینک به کعبه ماند			ها بوقبیس بالا، زمزم به دامن اندر
	بحر ارنه غوطه خوردی در بحر کف خسرو			کی عذب و صاف بودی چون زمزم مطهر
	تا تاجدار گشتم از دوستی دو کعبه			چرخ یگانه دشمن، نعلم کند دو پیکر
	این کعبتین بی‌نقش آورد سر به کعبم			تا بر دو کعبه گشتم چون کعب مدح گستر
	ای افتاب تا کی در بیست و هشت منزل			دارد ده و دو برجت گردان به آسمان بر
	در بند و سور او بین چل برج آسمانی			خیز از در مهاجر تا برج فید بنگر
	در برجهاش بوده میقات پور عمران			میلاد پور مریم، میعاد پور هاجر
	کرده به اعتقادی در برجهاش منزل			افلاک چون ستاره سیمرغ چون کبوتر
	مانا که برج کسری هست آسمان دنیا			کز نور ینزل الله دارد کمال بیمر
	تا ز اربعین بروجش زینت نیافت آدم			در اربعین صباحش طینت مخمر
	دندانه‌های برجش یک یک صفا و مروه			سر کوچه‌های شهرش صف صف منی و مشعر
	دراجه‌ی حصارش ذات البروج اعظم			دیباچه‌ی دیارش سعد السعود ازهر
	انصاف ده که در بند ایمان سراست دین را			سقف و سرای ایمان دیوار و دشت کافر
	از کشتگان زنده ز آن سو هزار مشهد			وز ساکنان مرده زین سو هزار مشعر
	آن قبه‌ی مکارم وین قبله‌ی معالی			آن فرضه‌ی معلی، وین روضه‌ی منور
	در قبه مهد مهدی، در قبله عهد عیسی			در فرضه روض جنت، در روضه حوض کوثر
	ذات المعاد خرم، خیر البلاد عالم			بیت الحرام ثانی، دار السلام اصغر
	دخلش خراج خزران، خیلش غزات ایران			جمعش سواد اعظم، رسمش جهاد اکبر
	گویند پر ز عقرب طاس زر است حاشا			کز حرمتش فلک را عقرب فکند نشتر
	عاق ربست کورا خوانده است جای عقرب			کز فر اوست مه را برقع ز فرش عبقر
	عقرب ندانم اما دارد مثال ارقم			در دیده چون گوزنان تریاق روح پرور
	شهری به شکل ارقم با صد هزار مهره			از رنگ خشت پخته سنگ رخام و مرمر
	تا نام آن زمین شد هم سد هم آب حیوان			القاب سیف دین شد هم خضر و هم سکندر