خاقانی (غزلیات)/غصهی آسمان خورم دم نزنم، دریغ من
ظاهر
غصهی آسمان خورم دم نزنم، دریغ من | در خم شست آسمان بسته منم، دریغ من | |||||
چون دم سرد صبحدم کآتش روز بردهد | آتش دل برآورد دم زدنم، دریغ من | |||||
بین که پل جفا فلک بر دل من شکست و من | این پل آب رنگ را کی شکنم، دریغ من | |||||
برکنم از زمین دل بیخ امل به بیل غم | خار اجل ز راه جان برنکنم، دریغ من | |||||
هستم باد گشته سر از پی نیستی دوان | هستی هر تنم ولی نیست تنم، دریغ من | |||||
دیدهای آنکه چون کند باد ز گرد پیرهن | بادم و گرد بیخودی پیرهنم، دریغ من | |||||
هر چه من آورم ز طبع آب حیات در دهن | تف دل آتش آورد در دهنم، دریغ من | |||||
آب ز چشمهی خرد خوردم و پس ز بیم جان | سنگ به چشمهی خرد درفکنم، دریغ من | |||||
جم صفتان ز خوان من ریزه چنند، پس چرا | موروش از ره خسان ریزه چنم، دریغ من | |||||
سنگ سیاه کعبه را بوسه زده پس آنگهی | دست سفید سفلگان بوسه زنم، دریغ من | |||||
تاجورم چو آفتاب اینت عجب که بیبها | بر سر خاک عور تن نور تنم، دریغ من | |||||
پیش حیات دوستان گر سپرم عجبتر آنک | کز پس مرگ دشمنان در حزنم، دریغ من | |||||
کو سر تیغ تا بدو باز رهم ز بند سر | کر جگر پر آبله چون سفنم، دریغ من | |||||
من چو گلم که در وطن خار برد عنان از آن | رستم و کورهی سفر شد وطنم، دریغ من | |||||
چون به زبان من رود نام کرم ز چشم من | چشمهی خون فرو دود بر ذقنم، دریغ من | |||||
چشم گریست خون و دل گفت که یاس من نگر | زانکه خزان وصل را یاسمنم، دریغ من | |||||
آه برآمد از جهان گفت مرا که ریگ خور | نیست گیاهی از کرم در چمنم دریغ من |