خاقانی (غزلیات)/شب من دام خورشید است گوئی زلف یار است این
ظاهر
شب من دام خورشید است گوئی زلف یار است این | شب است این یا غلط کردم که عید روزگار است این | |||||
اگر ناف بهشت از شب تهی ماند آن نمیدانم | مرا در ناف شب دانم بهشتی آشکار است این | |||||
سرشک من به رقص افتاد بر نطع زر از شادی | چو جانم در سماع آمد که یارب وصل یار است این | |||||
قرارم شد ز هفت اندام گوهر هفت ناکرده | ز هفتم پرده رخ بنمود گوئی نوبهار است این | |||||
چو من در پایش افتادم چو خلخال زرش گفتا | که چون خلخال ما همزرد و هم نالان و زار است این | |||||
بخستم نیم دینارش به گاز از بیخودی یعنی | که گر جم را نگین است آن نگینش را نگار است این | |||||
ز بس از زخم دندانم برآمد آبلهش بر لب | رقیبش گفت پندارم لب تبخاله دار است این | |||||
لبش زنهار میکرد از لبم گفتم معاذ الله | قصاص خون همی خواهم چه جای زینهار است این | |||||
حلی چون آفتاب و حله چون صبح از برافکنده | گرفتم در برش گفتم که ماهم در کنار است این | |||||
رقیب آمد که بیرونش کنم مژگان بر ابرو زد | که این مایه ندانی تو که ما را یار غار است این | |||||
جهان را یادگاری نیست به ز اشعار خاقانی | به فر خسرو عادل نکوتر یادگار این |