خاقانی (غزلیات)/سخن با او به موئی درنگیرد
| سخن با او به موئی درنگیرد | وفا از هیچ روئی در نگیرد | |||||
| زبانم موی شد ز آوردن عذر | چه عذر آرم که موئی درنگیرد | |||||
| غلامش خواستم بودن، دلم گفت | که این دم با چنوئی درنگیرد | |||||
| چه جوئی مهر کین‌جوئی که با او | حدیث مهرجوئی درنگیرد | |||||
| بر آن رخ اعتمادش هست چندانک | چراغ از هیچ روئی درنگیرد | |||||
| ازین رنگین سخن خاقانیا بس | که با او رنگ جوئی در نگیرد | |||||